Twee jaar in Rwanda

Ik zie Jan Willem nog staan op ons afscheidsfeest in februari 2015 in Driebergen. "Ja, we hebben hier alles verkocht en op 1 maart gaan we met het vliegtuig. Dan gaan we eerst in een Bed and Breakfeast. Dan moeten we naar het immigratie kantoor voor een visum, maar dat komt wel goed zeggen ze...." Het ongeloof op jullie gezichten zal ik niet snel vergeten.

Nu zijn de eerste twee jaar voorbij en moesten er nieuwe visa aangevraagd worden. Dat was toch weer spannend want bij de verlenging van een visum ga je weer langs het oog van de autoriteiten. De stad Kigali heeft nieuw beleid aangenomen om alle bedrijven uit woonhuizen te verwijderen en ze onder te brengen in de vele dure (en dus leegstaande) spiegelkantoren die recent zijn gebouwd hier. De investeerders willen natuurlijk ook geld zien. Veel NGO's en bedrijven die een woonhuis als kantoor gebruiken hebben te horen gekregen dat ze vòòr 1 maart moeten verhuizen.
Jan Willem heeft keurig alle visa papieren ingevuld, ik heb veel handtekeningen en bedrijfsstempels op het papierwerk gezet en we hebben online betaald. Vrijdag 17 februari kregen we een keurig sms’je dat onze visa klaarliggen; alles is in orde. We zijn dus voorlopig nog onder de radar gebleven met ons bedrijf aan huis. Poefh.

De visa zijn weer twee jaar geldig. De huurbaas had ook doorgekregen dat het rommelt aan het vastgoedfront en plotseling stond hij op de stoep. Of het huurcontract niet zo gewijzigd kon worden dat zijn echtgenote als privé persoon (en niet zijn bedrijf) het huis verhuurd aan ons als privé personen (en niet aan Three Mountains learning advisors). Toen we het nieuwe huurcontract nog eens goed bekeken stond de datum van nu erop en was het huurcontract weer geldig voor 2 jaar, zonder huurverhoging. Hoera voor de huisbaas.

Dus de komende 2 jaar zitten we waar we zitten, de signalen staan op groen. Dat is mooi want de tuin staat er prachtig bij en we zijn hier erg gelukkig.

Wat is er bereikt de afgelopen twee jaar?

We hebben vooral heel veel geïnvesteerd in mensen leren kennen en uitzoeken hoe de hazen lopen. We hebben een e-learning netwerk opgericht en we hebben echte concu-lega's. Met een groepje mannen van dit netwerk is Jan Willem een artikel aan het maken over de kloof tussen de torenhoge ambities van de overheid ten aanzien van het gebruik van ICT in het onderwijs en de weerbarstige praktijk. Ze willen dit artikel presenteren op de SMART-AFRICA conferentie die in mei hier gehouden wordt. Aan het eind van de middag zat ik op het kantoor-terras en JW zat met die mannen op het praat-terras. Ik hoor dan allemaal gebulder en gelach en ik hoor JW boven iedereen uit. Moet er nog bier en pinda's komen? is dan mijn bijdrage, waarop ze nauwelijks tijd hebben om te antwoorden, zo bezig zijn ze. Dan voel me ik helemaal gelukkig.

Met de e-learning begint het ook wel te komen. We hebben een (mondelinge) toezegging voor financiering voor het maken van nieuw materiaal over gender en we hebben een demonstratie cursus gemaakt voor kleuteronderwijzers over spelend leren die erg in trek is, dus misschien gaat iemand daar ook de geldbuidel wel voor trekken. In de tussentijd overleven we op allerlei andere manieren. Zo coachen we aardig wat mensen, doen we gender-consultatie werk voor de nationale parken en  worden we regelmatig gevraagd om workshops te faciliteren.  Ik ben bijvoorbeeld in het vizier geraakt bij de UN als begeleider van hei-dagen. Eerst bij de FAO, daarna bij de WHO, en komende week bij UN-women. Leuk om te doen en goed voor de contacten bovendien!

Erg leuk de afgelopen tijd was het bezoek. Eerst Jos en Ineke die hier met kerst waren, en daarna
mijn ouders. Mijn moeder is 82 en mijn vader 84 en ze hebben dapper met ons het land doorkruist van het Akagera wildpark tot aan het paleis van de koning in Nyanza. Het was geweldig.

De komende twee jaar?

Over twee jaar moeten we wel zo groot gegroeid zijn dat we niet meer op het terras passen. We gaan deze maand weer een nieuwe stagiaire aannemen en meer mensen kunnen er niet meer bij. Dan wordt het toch een apart kantoor huren.
Overigens worden we wel bedroefd van het niveau engels dat afgestudeerde bachelor studenten hier produceren. We krijgen onbegrijpelijke sollicitatiebrieven met totaal irrationeel gebruik van hoofdletters en punten. Een beetje Engels moet je toch wel kunnen schrijven als je bij ons e-cursussen wil leren maken.

Van de week waren we bij een presentatie van een nieuw project waar nog eens netjes uit de doeken werd gedaan dat 38% van de kinderen in Rwanda serieuze groeiachterstanden heeft. De week daarvoor leerden we op een andere vergadering dat in Rwanda weliswaar 98% van de kinderen de lagere school bezoekt, maar 37% daarvan in groep 6 nog geen woord kan lezen of schrijven. Dus daar kan nog wel wat teacher-training tegen aan; voorlopig is hier nog voor vele jaren werk.

Wil je reageren? Klik hier.