Ja, dat huis toch echt gekocht

In Augustus schreef ik dat we vrij plotseling een huis gekocht hebben. Sindsdien vragen jullie: “en hoe bevalt het in het nieuwe huis?” Nou, dat is nog niet te beantwoorden.

Is het wel echt ons huis?

Uiteraard hoort bij een huis kopen papierwinkel. De verkopende makelaar zou ons door deze papierwinkel heen helpen. Nu blijkt dat ons huis het eerste huis is wat de verkopende makelaar verkoopt, dus ze weet niet hoe de papierwinkel werkt. Dat is wel even schrikken, een makelaar die niet goed weet hoe het werkt wegens gebrek aan verkopen. Hoe raken wij dat huis over 10 jaar dan weer kwijt, als niemand hier huizen koopt? Deze gedachte valt nog te verdringen. Tien jaar is een lange tijd, en wie weet bestaat er tegen die tijd een kopersmarkt. Samen met Flora en Nathalie van het makelaarskantoor hebben we in allerlei rijen gezeten in vage gemeente, districts- en dorps kantoren en binnen twee weken zouden onze eigendomspapieren komen. Dat werden vijf weken. Kan gebeuren.

Nu hebben we eigendomspapieren die maar 20 jaar geldig zijn. Er is hier erfpacht, je moet jaarlijks belasting betalen aan de gemeente. Wij hebben nu een erfpacht regeling van 20 jaar omdat de vorige eigenaren een essentieel papier niet hadden. Dat wordt nu in orde gemaakt door de vorige eigenaar via een advocatenkantoor zodat we een standaard erfpacht krijgen van 49 jaar, hernieuwbaar. Klinkt mooi toch? Zal goed komen, maar het vereist wel weer de nodige telefoontjes naar de advocaten. Ik geloof het pas als ik het papier in handen heb.

Toestemming voor de verbouwing

Adrian en Rono zijn de architecten die we in de arm genomen hebben. Ze kunnen mooie plaatjes maken, maar een goede plattegrond die klopt kwa afmetingen blijkt een hele klus. Ze zijn niet gewend aan klanten die tekeningen kunnen lezen en systematisch onthouden wat er afgesproken is. Er zijn weer de nodige culturele verschillen te overbruggen. Zij moeten tekeningen maken om de renovatie van het huis aan te vragen bij het district. Volgens Rwandese vrienden van ons kan je een schetsje maken en dat bespreken bij het districtskantoor. Die vriend woont in een ander deel van Kigali. Adrian en Rono beweren dat er toch echt vier soorten tekeningen geëist worden door het district in dit deel van Kigali. Zo zijn ze al acht weken aan het tekenen, terwijl ze beweerden dat ze dat in anderhalve week af zouden hebben. Gelukkig hebben we een standaard bedrag met ze afgesproken voor het werk wat ze moeten leveren, dus als ze er zo lang over doen snijden ze in hun eigen verdiensten.

Zoek alle vreemde dingen.

Uiteindelijk hebben we het opgegeven om kloppende tekeningen te willen zien en hebben we gezegd: dien maar in. Het is zo ongeveer 85% goed volgens ons. Er is al duidelijk dat het een continu onderhandelingsproces zal worden. Vandaag is er door hen ingediend. We hebben zelfs niet meer gezien wat ze ingediend hebben.

Waar komt de wastafel?

Je vraagt je misschien af hoe dat dan gaat. Een voorbeeld: wij willen een groter raam in de badkamer en een tweede deur. Zodat je vanuit twee slaapkamers gebruik kan maken van dezelfde badkamer. Dat vinden Adrian en Rono hoogst ongebruikelijk. De mode is hier in Kigali dat iedere slaapkamer een eigen badkamer heeft, dus in hun ogen bestellen wij achteruitgang. Wij offeren een badkamer ten behoeve van het kantoor, dus dat er twee slaapkamers met een badkamer doen vinden wij geen enkel probleem. En wij gaan er wonen toch? Dan maken ze een tekening waarbij het toilet de wastafel, de douche en het urinoir allemaal tegen de zelfde muur aanzitten, dat is handig voor de leidingen. Maar dat past niet. “Hoezo”, zeggen ze? Ze hebben het nagemeten op de tekening. Wijs geworden doen we alle besprekingen in het nieuwe huis met een meetlat bij de hand. “Ga maar mee.” We lopen naar de badkamer: “Kijk maar, de wastafel zit tegenover het toilet en niet ernaast. Het moet gewoon blijven zoals het is.” Och ja, nu zien ze het, er zitten meetfouten in de tekening. “Komt in orde” is de belofte.

Een week later zijn de electra tekeningen klaar. De electra leidingen zijn geprojecteerd op de plattegrond. Wat staat er op de plattegrond? Een wastafel, toilet, wasbak, urinoir en douche, allemaal naast elkaar getekend. Hoe kan dan nou? Zo komt het electra punt voor het wastafel lampje aan de verkeerde kant.  “Ja Sorry!” Na enig doorvragen blijken ze de electra man waarmee we ook al een sessie gedaan hebben ontslagen te hebben wegens onvermogen, maar niet de juiste plattegrond doorgegeven te hebben aan de nieuwe electra-man. En zo gaat het maar door. Het gaat allemaal nergens over, maar toch.

Ik wist dat het neer zou komen op heel veel controleren. Maar ik wordt er wel een beetje gestrest van; “Als ze maar niet dit, als ze maar niet dat….” Jan Willem slaagt er gelukkig in om er kalmer bij te blijven.

Het park

Waarom hebben we dit huis ook al weer gekocht? Vanwege de ligging. Aan het parkje waar we nu ook wonen. Heerlijk rustig, prachtige vogels, grote bomen. En nu………  ik hoorde alsmaar kappen. Bomen kappen. Ik kan daar helemaal niet tegen. Er staan prachtige bomen in het park en soms hakken mensen erop in voor brandhout. Dat mag niet van de gemeente en ik heb de neiging om ze weg te sturen. Jan Willem geneert zich dan voor me. Hij vindt dat het maar bomen zijn en dat ik me er niet mee moet bemoeien en dat die mensen nou eenmaal brandhout nodig hebben. 

Vandaag ging het kappen maar door en ik ben gaan kijken. Bleek dat ze drie prachtige oude bomen omgehaald hebben omdat er een trouwfeest locatie in ons park komt. Pal onder ons nieuwe huis!

Trouwen is de favoriete bezigheid in Rwanda. Het is de gebeurtenis van je leven waarvoor je je diep in de schulden steekt. In een eerder blog hebben we al eens beschreven hoe dat in zijn werk gaat. Nu leeft ook de mythe dat je met trouwen veel geld kunt verdienen. Iedereen die een beetje plek heeft begint een trouwlocatie. Twee tenten tegenover elkaar waar iedereen in moet zitten met muziek en toespraken. Volgens mij zijn er zoveel trouwlocaties dat je daar onmogelijk geld aan kunt verdienen.

Het parkje is van de coöperatie die alle huizen gebouwd heeft. En het onderhoud van het park kost geld. Er moet een paar keer per jaar gemaaid. Dat moeten de 20 inmiddels gepensioneerde coöperatieleden opbrengen. En nu denken ze dat ze winst gaan maken door herrie te gaan maken pal onder ons nieuwe huis! Toen ik dat vandaag ontdekte heb ik onmiddellijk de buurman opgebeld. Hij bevestigde het verhaal. Ach ja, zei hij: “Een tent laat niet zo veel herrie door.” En nog wat van die onnozelheden. Aan het eind zei hij; “Ja als jij andere ideeën hebt, laat maar weten hoor.”

De oprichting van de actiegroep: red het park

Het huis in het midden is ons huis.

Bij deze zijn jullie dus getuige van de oprichting van de actiegroep, red het park. Als echte Utrechtse Heuvelrug nimby’s gaan we aan de slag. Tegen de herrie en voor de bomen. We moeten nu alle omwonenden af. Wie is er bereid om bij te dragen aan het grasmaaien? Zodat we rustig kunnen wonen. Veel van de huiseigenaren wonen niet meer hier. Ze verhuren hun huizen en hebben dus zelf geen last van de herrie. Maar de huurders wel.

Ik heb al een hele rij argumenten bedacht tegen de trouwtenten.

1. Er zijn geen toiletten, dus iedereen gaat poepen en piesen in het park. Nou doen de motorrijders dit toch al, want voor motorrijders zijn er ook geen toiletten, dus regelmatig zie je een motorrijder aankomen die tegen een boom gaat staan. Maar in het supernette Rwanda is wildplassen verboden. Ha!
2. Wie ruimt alle troep op na de trouwerij? Voor afval moet je hier per zak betalen. Jan Willem en ik hebben niet zoveel afval, en wij rapen regelmatig de rommel uit het park. Kan wel bij ons afval. Wie gaat het afval opruimen bekostigen?
3. Je huis daalt in waarde als je herrie naast je huis hebt. Dit argument zal wel niet zo goed werken omdat het hier geen kopersmarkt is. Snik.
4. Er is geen water of electra. Gaan ze ook nog een generator neerzetten?
5. Waar moeten mensen parkeren? In het park? Het hele park gaat naar de knoppen.

Jan Willem blijkt gelukkig een medestrijder in het hele verhaal. Om die bomen geeft hij niets. D66 is nooit een natuurpartij geweest, dat blijkt maar weer. “Er groeien wel weer nieuwe” Nou, niet dus. Ze hebben wel wat nieuw boompjes geplant van 30 cm hoog, maar die staan op totaal onlogische plekken. Namelijk op de plekken waar iedereen gaat parkeren. En het zijn de foute soort bomen. Dat gaat niets worden. Maar Jan Willem heeft een bloedhekel aan Rwandese trouwmuziek en piepende geluidsinstallaties. Daar wordt hij helemaal wild van. Goed zo! Toen het trouwlocatie-nieuws tot hem doordrong ging hij onmiddellijk in het bestemmingsplan opzoeken of een trouwlocatie wel mag.

Was dit huis de goede keuze?

“We moeten weer van het huis af.” Dat was mijn eerste reactie vandaag. Maar we kunnen niet meer terug. We zitten er aan vast. Ik wist dat het een heel gedoe zou worden. Maar je hebt je te verhouden tot wat je over jezelf afroept. In ieder geval zal het weer veel culturele avonturen opleveren. We krijgen zeer bijzondere verhoudingen met al onze buren. Want we gaan overal eens op bezoek om de standpunten te peilen. En de coöperatieleden zijn bijzondere mensen. Het zijn mensen die gevlucht zijn voor het geweld in Rwanda voor de genocide en die na de genocide teruggekomen zijn. Ze zijn Franstalig, goed opgeleid en hebben bijzondere verhalen.  Eigenlijk zijn het leuke mensen. Ze hebben alleen geen verstand van parken en bomen.

Ik was al van plan om me aan te melden in het comité voor het parkonderhoud, maar dat moet nu versnelt. Ik heb ook al een alternatief bedacht, het park kan namelijk een trouw-foto locatie worden. Je zal het niet geloven maar Rwandezen betalen voor de locatie bij het maken van trouwfoto’s. Er is een rotonde met een fontein, gewoon middenin twee tweebaans wegen en daarvoor moet je € 50 betalen als je trouwfoto’s wil maken. Terwijl het gewoon de openbare weg is. Tuinen met mooie bloemen erin zijn ook populair: € 50 voor trouwfoto’s. Als wij het park nu zo mooi maken dat iedereen erin op de foto wil, vragen we € 40 per foto sessie. Dan komt iedereen bij ons. € 40 is een half maandsalaris voor een tuinman als je Europeaan bent. Rwandezen betalen hun tuinman vaak maar € 40,- voor de hele maand. Dus als we 2 trouwfoto sessies per maand binnenhalen kan er full-time iemand het park onderhouden.

Zoals gebruikelijk: we houden jullie op de hoogte.