Ik schrijf deze
tekst en Jan Willem is bezig om van de foto een filmpje te maken. Er komt vuurwerk
en een komeet boven de trouwfontein en het convention-centre. Dat kan tegenwoordig
met Photos, het programma wat bij Word hoort. Met enige nostalgie denk ik aan
de tijden dat ik kerstkaarten maakte met gekleurd papier en lijm die zo lekker
aan je vingers bleef plakken.
Het nadeel van
een elektronische kerstkaart is de leer-curve van het programma. Tegen de tijd
dat je door hebt hoe het precies moet ben je twee avonden verder. Dan doe
je het in een handomdraai. En volgend jaar, als je het weer wil doen, ben je
vergeten hoe het ook al weer moet. Maar Jan Willem heeft nog niet gevloekt en
er zijn nog geen wilde geluiden opgestegen van achter zijn computer, dus
misschien is het een elektronisch eitje.
Wij hebben het
werk jaar afgesloten op een terras met biertjes en grote borden patat met ons
personeel. Het was ontroerend. Janvier is 30 en op zoek naar de zin van de rest
van zijn leven. Nehemie is net 25 geworden en hij vond dat hij nu serieuzer
moest gaan leven. Gretta zei dat ze een rot jaar had gehad (ons is niet
helemaal duidelijk waarom maar ze is af en toe behoorlijk humeurig) maar dat ze
in ieder geval een baan gevonden had (bij ons). Vragen aan Gretta wat er aan de
hand is heeft niet zoveel zin. Antwoord komt er niet. Wat dat betreft is ze erg
traditioneel Rwandees. Daar is het motto: Laat
nooit het achterste van je tong zien en zeg nooit wat je denkt. Dat kan altijd
tegen je gebruikt worden.
Maar daar ging
het niet over. Ik wil opschrijven dat het mooi is om die jonge mensen zo te
zien worstelen met de toekomst en hun leven. Jan Willem keek het allemaal zo
aan en wenste ze toen veel romantiek toe in het komende jaar. "Jullie hebben
allemaal liefde nodig!" Alle drie proesten ze het uit! Ook daar krijgen we niets
over te horen. Romantiek, dat bespreek je niet met de baas. Toch was het
gezellig.
“Ik begrijp er
niets van,” komt er nu achter Jan Willems computer vandaan. Ik ga hem een kopje
thee inschenken.
Vandaag heb ik
alle restjes verf uit de gedeukte en niet sluitende verfblikken gehaald. De
werkmannen hadden ze zo achtergelaten en de verf was aan het uitdrogen. Dat kan
ik niet hebben. Restjes verf van de goede kleur zijn handig als je iets moet
bijwerken. We hebben nieuwe blikken gehaald. Verf gaat hier in lege
melkpoederblikken met een plastic deksel. Daar moet je dan tape omheen doen om
te voorkomen dat het toch nog uitdroogt. Ik was in de weer, lekker aan het
rommelen, iedere verfpot was een verrassing en toen ik ze toch open had kon ik
gelijk wat bijwerken in huis. Want een nieuw huis heeft toch al weer beschadigingen.
Helemaal gelukkig. Met niks. Met een kwastje, roerhoutje en lege en volle blikken.
Orde scheppen. Het gaat nergens over maar het was heerlijk.
Ik wens jullie
een kleurrijk 2019
En de kaart is
af!