Miss Geek 2015

Weten jullie wat Miss Geek is? Wij wisten het vorige week nog niet maar inmiddels zijn we geheel op de hoogte. Miss Geek is een jonge vrouwelijke Nerd. Wij waren getuige van de verkiezing van Miss Geek Rwanda 2015.

Kevine met wie we samenwerken nodigde ons uit. Zij was sponsor van het evenement en mocht gasten meenemen. Kevine heeft een bedrijf N@tcom. Zij geef cursussen aan vers afgestudeerde ICT ers. Ze geeft technische vaardigheden, sociale vaardigheden en ze helpt mensen die geen baan kunnen vinden met stages. Jullie raden het al: haar cursisten zijn vooral jongens.

Een club van ongeveer 30 meiden, Girls in ICT, heeft het initiatief genomen. Deze dames komen deels uit de diaspora (gevlucht na de genocide en inmiddels weer terug in Rwanda) en hebben wel wat gezien van de wereld en zijn soms heel goed opgeleid. Zij hebben met elkaar besloten dat er meer meiden in de ICT moeten komen Ze geven voorlichting op scholen over een carrière in de ICT en organiseren een Miss verkiezing. In een van de duurste hotels van Rwanda, op zaterdag, met gratis wijn, heerlijke Sushi's, 2 ministers en wat staatssecretarissen. ICT is niet niets in Rwanda en de Girls in ICT kunnen goed organiseren.

De miss verkiezing bleek te gaan om middelbare schoolmeiden. Die moesten een innovatief idee verzinnen op het gebied van onderwijs en ICT en dat pitchen. Er waren nog 5 kandidaten over. Die 5 meiden hadden een week vrij gekregen van school en hadden pitch-les gekregen van een hele goede trainer. Voor een volle zaal hielden ze gloedvolle betogen, keurig met een inleiding, een pakkend persoonlijk verhaal, een idee en vervolgens waarom je dat idee moest steunen. Het was zeer onduidelijk hoeveel ze van ICT weten, maar pitchen, dat kunnen ze!

Alle ideeën gingen over apps, on-line verbindingen of zelfs schooltelevisie wat het gebrek aan schoolboeken, informatie over verder studeren in het buitenland en on-line hulp bij studievragen  zou moeten oplossen, vooral voor studenten op het platteland. Allemaal heel braaf en weinig realistisch. Het had ook een hoog gehalte van zelf het wiel opnieuw uitvinden voor iets wat al lang bestaat.
Mag je verwachten van meiden van 16 dat ze enig onderzoek doen naar een idee als ze meedoen aan zo'n verkiezing? Na afloop heb ik het een van de meiden gevraagd: "wat jij wilt, dat bestaat toch al lang?" Ik kreeg een antwoord wat misschien wel een echt Rwandees antwoord is: "Nee, we kunnen niet gebruiken wat in het buitenland bestaat, want wij hebben een eigen school curriculum (vorige week is net afgekondigd dat het Rwandese basis en middelbaar onderwijs vanaf nu bestaat uit competentie gericht leren) en daarom kunnen we niet overnemen wat in het buitenland al bestaat".  Ik stond paf.

Vervolgens bleek dat bij de prijsuitreiking de meiden bedolven te worden onder de spullen, 3 laptops, training in het buitenland, een blackberry en behoorlijke sommen geld. Het was buiten proportie.
Kevine had met haar bedrijf ook een training aangeboden aan de meiden. Zij mogen tussen Kenvine's Nerds meedoen in de klas. Maar Kevine werd tussen al het sponsor geweld nauwelijks genoemd.

Links staat Kevine, uiterst rechts Miss Geek 2015

Daar heb ik toch nog even op ingegrepen en de meiden verzameld tot er in ieder geval een foto was van de meiden bij de banner van Kevine's bedrijf. Zodat Kevine er nog iets aan heeft.

Wie weet hoe gezellig dat nog wordt, de Miss Geekjes bij de nerds van Kevine op les. Als daar maar geen mini-geekjes van komen! 






De Miss Geek verkiezing, aan de ene kant is het mooi. Ongebreideld optimisme en lef. Meiden gaan het maken in de ICT. Yeeee!

Al die kekke Geeks wilden per sé met JW op de foto.

Aan de andere kant denken wij: waar gaat dit over? Jan Willem zat alsmaar te mompelen over de op Amerika georiënteerde upperclass die elkaar zoet houdt met neo-liberale "als je maar wil, kan je alles!" verhalen. Maar de wijn en de sushi's waren lekker.

Zoals je kan zien is een carrière bij Three Mountains leaning advisors ook erg populair. JW krijgt het er warm van!

Wel reageren maar niet onderaan deze Blog

Lieve mensen,

Onderaan deze blog staat zo mooi: "geen opmerkingen", of "opmerkingen".
Maar je kunt niet reageren op deze blog, tenzij je lid bent en een google + account hebt. Wat een gedoe... De almachtige google arm. Niet aan beginnen hoor!

Wij vinden reacties wel erg leuk. We hoorden al van mensen dat ze een reactie getypt hebben onderaan een blog, die in de grote zwarte internethemel verdween.
Dus, reageer gewoon op onze mailadressen:
jweggink@yahoo.fr
gerryvanderhulst@yahoo.com

Wij beloven iedere reactie persoonlijk te beantwoorden.

21 jaar na de genocide

Op 7 april begon de genocide herdenking. Wij werden er uitgebreid op geattendeerd door mensen die we spraken. In vorige jaren was er een nationale herdenking in het stadion met 30.000 mensen, een vertegenwoordiging uit elk dorp. Dit jaar had Kagame besloten dat het anders moest: decentraal, in de wijken zelf.  De herdenking duurt  100 dagen. Iedereen dient op de dag dat hem iets overkomen is in zijn lokale dorp een ceremonie te organiseren of een bijeenkomst te houden met zijn buren.

Waar in Kibagabaga, waar wij nu wonen, iets werd herdacht, konden we niet goed ontdekken.

Ervaring

In 2014 hebben wij de 20 jaar genocide herdenking meegemaakt in Den Haag. We waren toen uitgenodigd door de Rwandese ambassade. Het was een samenkomst in een kerk met een erbarmelijk afgestelde geluidsinstallatie en onbegrijpelijke speeches. De ambassadeur was onverstaanbaar, de rest van de speeches dodelijk saai en er was een vrouw die getuigde van wat ze meegemaakt had, een snotterend verhaal zonder kop of staart, heel naar. Het enige voor ons begrijpelijke was een uitstekende speech van Jan Pronk. Hij was een maand na het begin van de genocide in Rwanda en benadrukte dat de internationale gemeenschap Rwanda in de steek gelaten had. Het was een ongemakkelijke bijeenkomst.

Wat hebben wij nog meer voor ervaring het in het herdenken?  Jan Willem moest ooit als fractievoorzitter van D 66 de dodenherdenking op 4 Mei in Leersum begeleiden. Hij heeft toen nog een poging gedaan om de voorbereidde speech te verbeteren. Dat bleek echter helemaal niet de bedoeling, er was een standaard speech die in alle dorpen van de Heuvelrug uitgesproken diende te worden.  Met zijn zwarte pak aan blijkt Jan Willem heel goed aan het hoofd van een stoet te kunnen lopen, mooi rechtop. Matige toespraken krijgt hij zo uitgesproken dat ze indrukwekkend zijn en kransen leggen kan hij ook goed. Ik heb met bewondering en ontroering achter hem aangelopen.

Niet uitgenodigd

We hebben dus een vage poging gedaan om ergens “uitgenodigd” te worden voor Kwibuka 21. Maar niemand hapte en het is ook niet echt een vraag die je stelt hier. ‘Hoe is dat bij jou gegaan, leeft jouw familie nog, hoorde je bij de daders of slachtoffers? Mag ik mee jouw narigheid herdenken?’ Het spookte allemaal door mijn hoofd.

Je kunt er nog wel achter komen hoe oud iemand was. Lea (van de auto) vertelde dat zij 9 was toen het gebeurde. En daarna stokte het gesprek.  Ik durfde niet meer verder te vragen. Voelt als foute nieuwsgierigheid terwijl tegelijkertijd de genocide hier alom tegenwoordig is en een gigantische impact heeft.

Wij hadden tijdens een van onze wandelingen het genocide monument bij ons in de buurt ontdekt en besloten dat we dan onze eigen herdenking maar zouden organiseren. ’s Ochtend zijn we dus netjes aangekleed met een bloemetje op pad gegaan naar het monument. De straten waren uitgestorven, er waren alleen wandelaars die dezelfde kant opgingen.  Bij het monument bleken wij alleen. We hebben onze bloemen neergelegd.

 

Toch gevonden

De herdenking bleek in een grote tent met de onvermijdelijke plastic stoelen een stukje verderop. Het was al aan de gang. Wat nu? Maar iemand had ons gezien en we werden geroepen. Je denkt…. het zal toch niet… maar ja hoor, er werd plaats gemaakt, geschuif met die plastic stoelen, we moesten voor de hoofdspreker langs en tot overmaat stonden uit het publiek 2 vrijwilligers op die naast ons kwamen zitten om simultaan te vertalen. We kregen allebei een privé vertaling en niet even, maar 3,5 uur lang. Er was een uitstekende geluidsinstallatie.  Wij waren de enige witten. Nou, dat voel je wel tijdens zo’n bijeenkomst.

Wat voor soort bijeenkomst was het? Dat is niet goed te beschrijven. De hogere middenklasse was er. We hebben geen moto rijder of straatschoonmaker gezien. Er werd heel vaak, in alle toonaarden gezegd dat we allemaal Rwandezen zijn en dat zoiets nooit meer kan en mag voorkomen. Er werd ook vaak gezegd dat Rwanda voorwaarts moet / gaat / is. Naast de hoofdspreker, de lokale senator, een sympathieke vrouw, mocht ook ieder die het wil uit het publiek het woord voeren. Zo was er een man die een geschiedkundig verhaal vertelde dat de Belgen het onderscheid tussen Hutu’s en Tutsi’s uitgevonden hebben, er was iemand die beweerde dat het nou eens afgelopen  moest zijn met het verhaal dat de Tutsi's van de Nepalezen afstammen en iemand anders die opriep tot het schrijven van de juiste en uiteindelijke geschiedenis.  Er was veel bezorgdheid over “genocide ontkenners” zonder dat voor ons duidelijk is op wie dan gedoeld wordt. Om 12 uur was er een minuut stilte en daarna een boodschap van Paul Kagame die live uitgezonden werd. Die speech had meer weg van een politieke toespraak dan van een herdenking. Het ging onder andere over Oost Congo en de M23 en eindigde min of meer met “wie niet voor ons is, tegen ons”. Daarna werd er geklapt en gezegd dat Paul Kagame een uitstekend leider is en hij beslist voor een 3 de presidentstermijn moet gaan. Er is immers geen andere leider voorradig en van deze weten we wat hij waard is. Verder was nog iemand die vond dat de gedecentraliseerde genocide herdenkingen niet zijn wat het moet zijn en dat de herdenkingen weer in het stadion gehouden moeten worden en dat de jeugd ook goed doordrongen moet worden van een en ander. Hij werd door de senator gewezen op de grondwet van Rwanda. Daarin staat het duidelijk uitgelegd, dus dat zit wel snor. 

Vervolgens vertelde een militair hoe ze vanuit Uganda Rwanda bevrijd hebben terwijl de Fransen niets deden.  Dat ze honger leden, verdwaalden in het moeras, maar dat ze wel de genocide gestopt hebben wat de Fransen die niets deden, niet lukte. Hij benadrukte nog eens dat ze veel geleden hebben, ze kenden hun eigen land niet meer na jarenlang in Uganda gezeten te hebben en ze hebben echt de genocide beëindigd  terwijl de Fransen niets deden en dus hoeven ze zich nu ook niets aan te trekken van de Fransen die nu zogenaamd de leiding hebben in de internationale vredes macht in de Centraal Afrikaanse Republiek, want de Rwandezen zijn veel beter in het beëindigen van genocides dan die stomme Fransen. Zo.

Die militair was nog niet zo heel oud. Hij moet echt nog een broekie geweest zijn toen dit allemaal gebeurde. Daarna werd er weer geklapt, vertelde iemand een mop en daarna kwam er iemand die zei dat hij erg onder de indruk was van de militair en dat militairen ook bruggen en huizen moeten bouwen en ook anderszins veel meer taken moeten krijgen. Het geheel werd steeds gemoedelijker.

Daarna was het afgelopen en kwam de voorzitter van het hele gebeuren ons persoonlijk bedanken voor onze aanwezigheid. Hij meende het. Ze houden de hele rest van de week ook bijeenkomsten en morgen moeten we beslist weer komen.

Nogal beduusd gingen we weer naar huis. Dit bleek veel politieker dan alleen een herdenking. Tegelijk was het een soort volksconsultatie. Iedereen mocht opstaan en zeggen wat hij wilde. Het was respectvol, op een bepaalde manier was het zelfs gezellig.  Alle bijdragen werden welwillend beluisterd. Er werd gelachen. Maar het was geen debat zoals wij dat kennen. En dit gaat nog 100 dagen zo door.

In Nederland is er na een toespraak van Willem Alexander of een politiek debat altijd een hele batterij commentatoren die alles duiden en uit en te treure bediscussiëren. In Nederland ergerde ik me daar wel eens aan. Het commentaar overstemt de bijdrage zelf. Nu zou enige nabeschouwing wel welkom zijn. Wat heb ik precies gehoord? 

Tot zo ver voor deze keer. groet, Gerry

Over Stempels en Vogels

Veel  mensen hebben ons gevraagd hoe het afgelopen is met het kopen van onze auto. Nu, dat verhaal willen we jullie niet onthouden. Het is ons gelukt na twee weken angstvallige radiostilte om een redelijk faire deal te sluiten met Lea, de vorige eigenaresse over de betaling van de extra reparaties die nodig bleken om de auto veilig en goed functionerend te krijgen. Inmiddels had zij ook  eindelijk van de bank het bewijs gekregen dat zij haar lening op de auto had afgelost en dus leken er geen belemmeringen meer om de auto officieel over te schrijven op naam van Three Mountains learning advisors ( auto van de zaak is hier nòg veel lucratiever dan in Nederland want bijtelling kennen ze niet).  Dus wij stonden op tweede Paasdag om 10.00 uur weer bij de Rwanda Revenue Authority in de rij met alle benodigde papieren. Toen wij na een half uur aan de beurt waren en de ambtenaar zag dat de auto op naam van een bedrijf kwam te staan, vond hij dat er op de aanvraag wel een bedrijfsstempel bij de handtekening van de directeur moest staan. Zonder bedrijfsstempel kon hij toch echt de papieren niet goedkeuren. Gerry was zo verbouwereerd dat ze keihard begon te lachen, wat tot niet begrijpende reacties uit de zaal en van de ambtenaar leidde. 

Lea gebruikt als eerste ons nieuwe bedrijfsstempel

 Volslagen kortsluiting. Het duurde even voor wij begrepen dat het inderdaad ging om een simpel stempel met onze bedrijfsnaam erop. Wij stonden paf, maar argumenteren dat zoiets toch geen enkele juridische status kan hebben, omdat iedereen elk willekeurig stempel kan laten maken, maakten geen indruk: dat stempel moest erop en anders konden we het vergeten.  Lichtelijk geschokt dropen wij af.

Het mooie van Kigali is dan weer wel dat het in een bepaald druk straatje het wemelt van de zaakjes die in een uurtje stempels produceren. File, eindeloos zoeken naar een parkeerplek, wachten, koffie drinken en dan: ja hoor! Een heus Three Mountains bedrijfsstempel! Anderhalf uur later zitten we weer te wachten bij de RRA en je zal het 

Het felbegeerde kentekenbewijs 

niet geloven, maar als we aan de beurt zijn, gaat het inderdaad gesmeerd. ´Ziet er toch veel beter uit zo, met een stempel!´ vindt de ambtenaar en binnen een kwartier heeft Gerry de felbegeerde Gele Kaart in handen. Hij wilde nog wel even weten waarom Gerry daarnet zo moest lachen.

Maar dan is de volgende etappe: de verzekering. Lea had een all risk verzekering. Deze was afgedwongen door de bank die de auto had gefinancierd bij Radiant verzekering die als slogan voeren: "a promise is a promise".  Haar agent van Radiant blijkt een kennis die pas twee uur later beschikbaar is. Een goed moment om dan alvast ook maar een bankrekening te openen. Aanvankelijk hadden we Cogebanque uitgezocht, maar dat blijkt de bank waar Lea is opgestapt als branch manager, omdat de Nigerianen die de bank hebben overgenomen hun personeel 7 dagen in de week 14 uur laten werken.  De van oorsprong Kenyaanse I&M bank, waar de meeste buitenlanders hun rekeningen hebben, is recent voor de derde keer overgenomen, naar men zegt ook door Nigerianen en verkeert in onduidelijke omstandigheden, dus besluiten we toch maar om bij de Bank of Kigali te gaan bankieren.  De Rwandese staat heeft een meerderheidsbelang in de Bank of Kigali wat als voordeel heeft dat hij niet failliet zal gaan, maar als nadeel dat als hier ooit nog eens de pleuris uitbreekt de staat rare dingen kan gaan eisen van de Bank. Het is wel de volksbank voor de werkende Rwandees. Een soort Postbank zeg maar.  Tot onze verbazing gaat het openen van drie rekeningen ( een dollarrekening, een eurorekening en een Rwandese francsrekening) heel gemakkelijk.

Gerry heeft de smaak van het stempelen te pakken

Gerry heeft de smaak te pakken en voorziet met groot plezier alle aanvraagformulieren van ons nieuwe stempel. We krijgen direct onze rekeningnummers en kunnen meteen onze cash meegebrachte dollars en euro's storten. Gek, we waren eigenlijk snel gewend aan het rondsjouwen met duizenden euro's en dollars in cash. Best makkelijk ook. Nu moeten we straks weer naar de bank om geld op te nemen..

De verzekering is ook weer bijzonder: in een klein kantoortje staat één wrakke computer en één kast met wat mappen erin. Onze verzekeringsagent kan ons het verschil tussen de drie vormen van auto-verzekering niet goed uitleggen. Wat we wel begrijpen is dat we de duurste moeten nemen, want die werkt heel gemakkelijk, terwijl met die andere twee het eindeloos duurt voordat de verzekering iets uitkeert.  Ook op de website van Radiant worden we niet veel wijzer.  No claim, daar doen ze niet aan. Na wat gesoebat mogen we de polis van Lea overnemen voor de resterende tijd en dan kunnen we daarna verder kijken. Moe van een dag bureaucratie capituleren we: doe maar..dan zijn we in ieder geval verzekerd.

Nu nog even iets héél anders: vogels! Rwanda heeft met 692 soorten de meest diverse vogelpopulatie van Afrika. In onze tuin barst het van de kolibri's,  mezen en vinken in vele bonte kleuren. Met Pasen zijn we voor het eerst buiten de stad vogels gaan kijken met onze nieuwe verrekijker die Maria Lauran voor ons gekocht heeft bij Vogelbescherming Nederland. 

We rijden naar een brug over een rivier en lopen het veld in.  In de bloedhitte zindert het van de kolibri's . Na een half uur zien we een visarend. Iets verderop een primitieve steenfabriek met witte ibissen. De hitte, de rivier, de geur van warm gras, het doet ons 

denken aan Niger, waar we ook veel langs de rivier hebben gewandeld.  

Steenfabriek: binnen in de stapel klei-stenen zijn holtes waarin vuur wordt gestookt. Zo worden het bak-stenen.

hartelijke groet,

Jan Willem