De nieuwe postbox en de vooruitgang.

Deze blog gaat over hoop, voorspoed en vooruitgang.

We hebben net 25 jaar genocide herdenking achter de rug in Rwanda. Vorige jaren waren zwaar. Wij deden zelf ook zwaar. We lazen nare boeken over de genocide, keken naar akelige films en gingen naar debatavonden waar je verpletterd vandaan kwam. Dit jaar was het hoopvol. Het ging over de toekomst en niet zozeer over genocide ontkenners of de buitenlandse bedreigingen van Rwanda. De toon was lichter. 
We zijn naar de nationale herdenking in het stadion geweest. Samen met allemaal jongeren en schoolkinderen. In zo’n stadion besef je pas wat het betekend dat 70 % van de bevolking van Rwanda jonger dan 30 is. Wij waren de oudsten op de tribune. 

Paul Kagame was er met zijn vrouw en Charles Michel van Belgie. Ze ontstaken fakkels. Jean Claude Junker was er ook, hij maakte een onhandige beweging waarbij hij Jeanette Kagame bijna raakte. Dit You tube filmpje ging dagen lang vrolijk rond. 

Daarna kreeg iedereen een kaarsje en gingen de stadionlichten uit. Er ging een zucht van verrukking door het station, net Kerstmis, zo mooi!

De Agaseke

Er is een Agaseke verschenen op de nieuwbouw tegenover ons. Een traditioneel mandje maar dan uitgevoerd in metaal. ‘s Nachts brandt er een heel lief rood lichtje er boven op, helemaal op de top. De nieuwbouw wordt het nieuwe districtskantoor. Kigali is verdeeld in drie districten. Dus niet het gemeentehuis, maar het deelraadskantoor. 

Het wordt een mooi gebouw en dat mandje bovenop is helemaal goed. Ik kan het zien van achter mijn bureau. Het is prachtig om naar te kijken.

De nieuwe postbus

Wij deelden een postbus met ICCO. We hebben allebei een sleuteltje. Maar soms kwam de chauffeur van ICCO en die haalde niet alleen zijn post eruit, maar ook de onze. En dan moeten wij weer onder werktijd naar het ICCO kantoor om de post te vinden. Frustrerend. 

Plotseling waren we een keer bij het postkantoor toen ook de loketten open waren en we tijd hadden. “We nemen zelf een postbus!” Ja, over zo’n gedachte kan je vier jaar doen. 

Wij naar het loket waar een allerliefst meisje ons een formulier in liet vullen en in haar lijst ging kijken welke postbus nog leeg was. We moesten betalen en toen bleek de postbus zo klein dat er geen Groene Amsterdammer in zou passen. Terug naar het loket. We willen een grotere. De volgende vrije postbus bleek stuk. Nog een andere. Uiteindelijk kregen we een postbus met een mooi nummer: 5153

We zijn een slotje gaan kopen in de stad en de maandag erop is Jan Willem teruggaan. Ze hebben het oude slotje eraf geknipt en Jan Willem heeft ons eigen slotje erop gehangen. Vooruitgang!

Wie ons wat wil sturen: P.O. Box 5153, Kigali, Rwanda

Een nieuw huis voor Janvier 

Janvier, onze kok en huishoudhulp had onze hulp gevraagd. Hij had geen doel in zijn leven. Zijn leven ging nergens heen.  
Janvier werkt nu bijna drie jaar bij ons en wij zijn wel aan elkaar vernocht geraakt. Hij stond bij ons in de keuken toen hij opgebeld werd dat zijn vader overleden was en we zijn naar de begrafenis geweest. Dat soort life-changing gebeurtenissen schept een speciale band. 
Wat te doen met geen doel in je leven?
Janvier bleek wel een doel te hebben: een eigen huis bezitten. Maar dat leek hem onbereikbaar. Hij heeft twee baantjes: bij ons en in het weekend werkt hij in een bed and breakfast. Hij heeft relatief veel geld, maar hij geeft het ook weer uit, en anders komen zijn broers en zussen er wel om.
Jan Willem heeft een aantal coachende gesprekken met hem gevoerd over ondernemening die Janvier op zou kunnen zetten, studies die hij zou kunnen doen of dat hij echt kok zou kunnen worden om zo geld te verdienen voor een huis. Dat vond Janvier allemaal erg omslachtig en hij werd er niet warm van. 

Janvier gaat een huis kopen

Uiteindelijk was de oplossing: wij lenen hem (renteloos) geld en hij moet sappelen om ons in zes jaar terug te betalen. Als hij bij de bank zou lenen moet hij 18% rente betalen. Dat gaat inderdaad nergens heen.

Enige rekensommen leerden dat het een huis moest zijn met onderverhuurkamertjes, anders zou hij ons nooit en te nimmer kunnen terugbetalen.
Sappelen, dat kent hij. Hij heeft verhalen van hoe weinig ze te eten hadden toen hij kind was. Zes jaar sappelen leek hem geweldig. Een doel in zijn leven!
Na enige zoektochten hebben we een huisje met drie kamertjes gevonden. Hij gaat zelf in het mini-mini kamertje wonen, zijn bed past er niet eens in. Hij moet op een matras op de grond. Sappelen!!! 
De afgelopen week heeft Janvier bij zijn onderhuurders de huur opgehaald en zijn eerste terugbetaling gedaan. Ik heb zelden iemand zo trots gezien. Een doel in zijn leven.

Overigens zijn wij niet alleen in ons vooruitgangsgevoel. Wij zijn lid van de ICT chamber. Die stuurden een filmpje rond, over hoe Rwanda op Singapore gaat lijken. Dit filmpje is in het Engels en duurt 13 minuten.

Nu zijn jullie weer helemaal bij.

groet, Gerry