Huis en Auto

Huis en auto

Hoera, we hebben een huis! En wat voor een huis: 4 slaapkamers, drie badkamers en een grote keuken. Op een rustige maar centraal gelegen plek in de stad met grote tuin en mooi uitzicht. En dat allemaal voor $735 per maand.  

Ons toekomstige huis

met tuin

 Prima deal. Enige nadeel: het is pas beschikbaar in Juli. Dat betekent dat we tot 11 juni, wanneer we voor 3 weken naar Nederland komen, onze zullen moeten blijven behelpen met tijdelijke oplossingen. Dat hebben we er graag voor over, want in vergelijking met de twintig huizen die we met makelaars hebben bezocht, steekt deze vondst er met kop en schouders boven uit.  Met dank aan Josette Veerkamp, de vrouw van de Nederlandse projectleider van Catalyst, een landbouwontwikkelings-programma. Josette werkt zelf niet, een heel bewuste keus zegt ze zelf, want haar kennis als verzorgende is hier niet nodig en ze wil geen baan inpikken van een Rwandees. Ze heeft wel veel mooie verhalen en kent iedereen in de Nederlandse gemeenschap hier. Zo ook Koen en zijn Rwandese vrouw Eugénie die eind juni naar Burundi verhuizen....Kijk, zo kom je aan een huis.

Nu we tot eind april zullen blijven waar we nu zitten, loont het de moeite wat verbeteringen aan te brengen in onze woonomstandigheden. Van een stoffer en blik en een afwaskwast had onze huisengel nog nooit gehoord. Niet zo raar, want het bleek niet eenvoudig een winkel te vinden waar ze die verkopen. Maar met behulp van Josette is het Gerry gelukt een Chinees borstelpakket aan te schaffen. Weg vieze lapjes!  

Ook al zijn de nachten momenteel redelijk fris, als er geen raam open kan vanwege de muggen, wordt het toch benauwd. Dus gaan we op jacht naar hout en gaas om voor iedere slaapkamer van het huis een hor te maken. Ik heb tenslotte mijn hele gereedschapskist meegenomen in het vliegtuig.  We verslijten drie 'gidsen' voor we via-via bij een winkel terechtkomen die horrengaas aan de meter verkoopt. Het uitmeten van wel drie meter is een heel spektakel. Het winkeltje is daarvoor te klein, dus dat gebeurt gewoon op straat. Voor hout voor het frame worden we verwezen naar de timmerwerkplaats om de hoek. Een plek van een bijbelse schoonheid en ijver, waar een zestal prachtig gespierde mannen staan te zagen, schaven en lijmen. Balkjes van 2x3 cm hebben ze niet, maar die kunnen ze wel voor ons maken door een paar smalle planken in de lengte door te zagen. We hebben ongeveer 15 meter balkjes nodig. 

Een plek van Bijbelse schoonheid...

Dat is dus 7,5 meter zagen. Met een gewone handzaag. In drie kwartier gepiept door die jongen in die blauwe overall hiernaast op de achtergrond! Inmiddels slapen wij alweer een week met behorde open ramen. Heerlijk!

Ja, en dan onze auto. Ook een interessant traject. Anatole, een ex-collega van Agri-ProFocus Rwanda, is verloofd met Lea.  Lea werkt bij de Cogebank. Sinds een jaar is de Cogebank overgenomen door Nigerianen. Die zijn heel ambitieus en willen geld maken met die bank. dat doen ze door keihard te concurreren op prijs van hun bankproducten, waardoor ze veel nieuwe klanten aantrekken, maar dat kan alleen maar uit als ze tegelijkertijd hun kosten drukken en dat doen ze door hun personeel ongehoord onder druk te zetten en werkdagen tot wel 15 uur af te dwingen. Lea kon daar niet meer tegen en is opgestapt. Maar Lea heeft wel een auto die is gefinancierd met een zachte lening van de bank. Nu ze is opgestapt verdubbelt voor haar de rente en dat kan ze niet opbrengen. Kortom: Lea moet van haar auto af. Anatole kent mij en weet dat wij een auto zoeken. Dus Anatole biedt ons de auto van Lea aan voor een de prijs die zij er zelf ook voor heeft betaald nog geen jaar geleden. Op zich niks mis mee, maar het is wel een auto uit 1998 die hier nog rustig €7000 tot €8000 doen. En moet je een tweede hands auto kopen van een vriend? Kan eigenlijk alleen maar fout gaan, want oude auto's zijn kostbaar in het onderhoud...Maar dit is wel Afrika en vrienden laat je niet in de kou staan....Kortom: we hebben toegezegd de auto te kopen onder voorwaarde dat alle bekende en bestaande mankementen eerst op Lea's kosten worden verholpen. Daar gaat Lea mee akkoord, maar kunnen we dan wel een voorschot geven om die reparaties van te betalen? Het mag in euro's. Dus feestelijk overhandigt Gerry een gloednieuw biljet van €500 aan Anatole als aanbetaling voor de auto. Die dan omgerekend nog €6.900 kost.

Feestelijke overhandiging van het voorschot

Drie dagen later staat een geheel overgespoten en uitgedeukte auto voor ons klaar. Ziet er best strak uit. Jammer dat ze de spiegels vergeten zijn vast te schroeven en ook die ene koplamp is nog niet vervangen. Maar dat komt wel. Eerst maar eens de auto op onze naam zetten. Dat kost een middag langs verschillende instanties, waarvan de laatste de belastingdienst is. Die kijken of er geen schuld op de auto rust. En ja hoor: voordat wij eigenaar kunnen worden van de auto moet Lea haar schuld bij de bank aflossen. De schuld is 5.500.000 frcs . Dat was een week geleden, toen wij het voorschot betaalden nog €6.900. Helaas doet Griekenland niet wat Dijselbloem wil en dus kost de auto vijf dagen later €7.285. Ik neem mij voor nog eens goed na te denken over het valuta beleid van de multinational De Professionele Mens/Three Mountains.

Kek karretje, zij het met wat gebreken....

Overigens past €7000 in briefjes van €500 makkelijk in je portemonnee. Dat kan je niet zeggen van de 1100 bankbiljetten die je er voor terug krijgt bij het FOREX bureau. Grotere briefjes dan 5000 frcs (€6) hebben ze hier niet.             

Inmiddels is onze auto alweer drie dagen in de revisie nadat we er een paar dagen mee gereden hebben. Er schijnt een onderdeel dat vervangen moet worden niet te krijgen te zijn.  Ook is de auto nog steeds niet overgeschreven op onze naam. Maar dit is Afrika.  Wie maakt zich nou druk om dat soort dingen? Het komt heus allemaal wel goed, alleen het kan wat langer duren dan je dacht...

Moeder snijdt geboortetaart!

Ons sociale leven krijgt heel langzaam vorm. Dit weekend waren we op kraamvisite bij Till Loeper. Een hele leuke jonge Duitser die Nederlands spreekt en getrouwd is met een Rwandese. Let op de mierzoete verjaarstaart. Iedereen moest een hapje. Till woont in een bescheiden huis in de moslimwijk van Kigali met het mooiste uitzicht over de stad dat we tot nu toe hebben gezien.

Werk

Vandaag zouden we samen met een Rwandese partner, Kevine Bajeneza, een hele leuke ondernemende vrouw met een eigen privé-opleidingsinstituut, ons eerste acquisitiegesprek hebben in Rwanda met de Directeur Generaal van de Rwanda Workforce Authority. We willen samen met Kevine een gespreks- en sollicitatie vaardigheden training ontwikkelen die gebruikt kan worden om leerlingen van het beroepsonderwijs beter voor te bereiden op het verkrijgen van een baan. Daar schijnt hier een schreeuwende behoefte aan te zijn, omdat het onderwijs heel erg autoritair en technisch gericht is. Aan persoonlijke vorming wordt weinig aandacht besteed.  Helaas bleek mijnheer de DG ons vergeten. We hebben een nieuwe afspraak gemaakt en daarna nog even rondgelopen op het terrein waar ook een kappersschool en een ICT school gevestigd zijn. Gerry en ik vielen stijl achterover: supergoed geëquipeerde klaslokalen. Wij konden zo ons gratis laten kappen. 

Gerry met de praktijkleidster van de supergoed geëquipeerde kappersschool

Gaan we zeker doen!  En op ICT afdeling kreeg een groep van 25 hoofden van plattelandsscholen in het Noorden net les over het gebruik van het nieuwe online registratie en monitoring systeem van het ministerie van Onderwijs.  Kennelijk gaan ze er vanuit dat al die scholen internet hebben. Zou dat echt waar zijn?  Om daar achter te komen moeten we zelf maar eens gaan kijken op het platteland hier. We zijn Kigali nog niet uit geweest.  We nemen ons voor zodra de auto klaar is eens buiten de stad te gaan kijken. Zo groot is Rwanda tenslotte niet. Binnen drie/vier uur ben je in elke uithoek van het land.

We zijn benieuwd naar jullie reacties.

Tot de volgende blog!

Hartelijke groeten,

Jan Willem 

De inspectie en het huiskantoor

In de vorige blog heeft Jan Willem uitgebreid vertelt over alle formaliteiten om ons hier te kunnen vestigen. Hoe is dat verder gegaan? Bij deze het vervolg.......
Ons bedrijf moet geïnspecteerd. Tja. Wat komen ze dan inspecteren? Ons studentenhuis, het terras waar we werken, een ondernemingsplan? Onze fantasieën worden steeds wilder, tot en met zwarte lijsten van de geheime dienst aan toe.
Tijd voor een reality check: naar de Rwanda Development Board, een mooi kantoor met veel vage hokken. We krijgen een stempel op een papier wat we via internet uitgedraaid hadden. Een nieuw bewijs dat onze business echt bestaat. Helemaal goed, een papier met stempel is altijd beter dan een papier zonder stempels. Wij moeten ook maar snel bedrijfsstempels laten maken, dat maakt hier veel indruk. Wij krijgen bij de RDB een telefoonnummer van de inspectie.
Na 2 dagen tevergeefs bellen wordt de telefoon plotseling opgenomen. We leggen uit wat we willen en het antwoord is: de inspectie is over een uur. Bij ons studentenhuis? 'Kom dan maar naar ons',  is het antwoord. Netjes aangekleed gaan we weer terug naar het immigration office, waar de inspecteur blijkt te zetelen naast de immigration officer die we eerder gesproken hebben.
De inspecteur wil ons een visum voor 3 maanden geven want we hebben nog geen office. Daar zijn we op voorbereid! We hebben ons office bij ons. De computer gaat open en we beginnen aan de uitleg van 'een mobile office' of 'office in de computer'. We starten een e-learning en de inspecteur blijkt zeer geïnteresseerd. De demo cursus blijkt iets te moeilijk voor hem, dus we gaan door naar de Gender cursus. Er staat een tekening op het scherm en hij moet aanklikken wie de echter boer(in) is. Hij klikt onmiddellijk op de vrouw met laarzen. Goed gedaan! zegt de cursus en hij is helemaal blij.
Hij wordt wild enthousiast. Kunnen wij ook zoiets maken voor de immigratiedienst? Hij gaat dit aan zijn baas laten zien! We need this in Rwanda! En met het visum komt het in orde.
En ja hoor, een paar dagen later krijgen we een SMSje, we kunnen de visa halen.
Jan Willem's  visum blijkt klaar te liggen, mijn paspoort blijkt kwijt. We zijn op bezoek geweest in de kantoren, waar stapels paspoorten op onmogelijke plekken rondzwierven. We begrijpen dat daarin het juiste paspoort vinden geen sinecure is. Rustig blijven zitten, ze gaan zoeken. Er staat nog niets in mijn paspoort maar dat komt in orde. We begrijpen ook dat een hoger geplaatst persoon ook nog een handtekening moet zetten. Na nog 2 uur wachten staan we op straat met onze Visa. We mogen de komende 2 jaar blijven! Was toch wel even spannend.


Kom daar maar eens om in Nederland. Daar wordt je als Afrikaan nimmer nooit niet toegelaten. En hier is het na twee en halve week voor elkaar! Geheel gerustgesteld gaan we weer terug naar ons thuiskantoor in de tuin.


Ons thuiskantoor in de tuin

Waarom hebben mensen kantoren met muren? In Rwanda zit je met 28 graden lekker in de schaduw buiten te werken. De kippen scharrelen aan onze voeten en konijnen huppen vrolijk rond. Het enige is het stof. Aan het eind van de dag hangt er een oranje stofwaas op mijn scherm en tussen de toetsen. Zou de computer daar op den duur van beschadigen?
Eigenlijk zijn we hartstikke druk. Ik ben heel erg hard aan het werk met het project Familie (in)zicht. Vanuit Kigali blijk ik prima cursussen te kunnen versturen naar studenten in Zwolle. Jan Willem heeft zich nu gestort op de Gender cursus voor Agri-profocus waar ik mee begonnen was. De cursus vordert langzaam maar gestaag. We gaan binnenkort de gender cursus uitproberen met de doelgroep.  Daar heb ik veel zin in! Dan zie je tenminste voor wie je het doet en ook of we in de goede richting zitten.

We hebben de eerste filmsessie in Rwanda gedaan. Esperance heeft in haar mooiste kleren de introductie voor de cursus uitgesproken. Ze moest even wenen aan het feit dat het wel 10 x overnieuw moet en dat haar bril af moest, maar het is leuk geworden.

Uit Nederland kreeg ik een foto van narcissen opgestuurd en van Bob die lekker in het raam zit bij Jos en Ineke die hem overgenomen hebben. Het gaat goed met Bob. Nederland lijkt ver weg maar ook dichtbij. Het is wonderlijk hoe dichtbij Nederland is via de Skype, app, e-mail of telefoon. Wat een verschil met vroeger toen we elkaar luchtpostbrieven schreven.
Dat had ook wel wat!

liefs, Gerry

Zwevend tussen twee werelden

Hallo allemaal!

We zijn nu vijf dagen in Kigali, de hoogste tijd voor een bericht. Deze blog gaan we de komende tijd gebruiken voor verhalen naar het thuisfront. Vreest niet! De frontpaginafoto wordt nog gewijzigd door eentje waar we allebei op staan.  Je kan je abonneren door onderaan de hoofdpagina van de blog je emailadres in te vullen. Dan krijg je automatisch een mailtje als we iets nieuws hebben gepost.
Wat hebben we inmiddels allemaal beleefd? Nou zondagmorgen zijn we door Hannah, Esther en Ineke geholpen om al onze bagage ingecheckt te krijgen en daarna vrolijk uitgezwaaid. In het vliegtuig merkten we hoe uitgeput we waren. Het kwam dus eigenlijk wel goed uit dat we de hele dag alleen maar hoefden te zitten en ons te laten vervoeren. Prima vlucht en geheel volgens plan kwamen we om 19.30 uur in Kigali aan. Geheel verlangzaamd, lieten we iedereen voorgaan bij de visa-balie, zodat we als laatsten bij de bagageband aankwamen.

Gerry laatste in line

Zelfs de douane was al weg, dus we konden zo naar buiten lopen en de taxi in. Net op weg naar ons voorlopige adres in de wijk Kibagabaga, vraagt Gerry opeens aan mij: waar is je bruine schoudertas met je laptop en je tablet erin?  In het vliegtuig laten liggen dat net boven ons hoofd alweer opstijgt retour naar Amsterdam! En waar is de doos met mijn naaimachine? Laten staan op de bagageband! "Een beetje dom" zou Maxima zeggen...

Terug op het vliegveld was de naaimachine snel gevonden bij de "lost and found", maar die schoudertas was toch echt weer op weg terug naar Amsterdam. Nou ja, eerst maar eens een nachtje slapen..  Gelukkig bleek de kamer die we hebben gehuurd voor onze eerste maand in Kigali prima in orde en om 22.00 uur lagen we heerlijk te knorren in ons "studentenhuis".  Het voordeel van wonen in een huis samen met jonge mensen, is dat je het kent van vroeger: binnen no time voel je jezelf weer een vitale twintiger in plaats van een uitgeputte vijftiger.

Regelen

Maandag meteen in de regelstand: naar Immigation om een resident permit (verblijfs- en werkvergunning) aan te vragen.  Een heel vriendelijke en behulpzame man schrijft geroutineerd op een velletje papier welke formulieren en documenten allemaal ingevuld moeten worden overhandigd: een getekend CV, een Police-statement (Verklaring Omtrent Gedrag), een persoonlijke brief aan de Directeur Generaal van de Immigratie dienst waarin je vraagt om de gunst van een "resident permit", het bewijs van registratie van 'Three Mountains, learning advisors' als een Rwandees bedrijf, een kopie van de verklaring omtrent de verdeling van de aandelen, kopie van paspoorten, pasfoto's en nog zo wat. 

Alles twee keer: voor mij en voor Gerry.  

Nog even pasfoto's bijmaken voor de visa

Ook bleek dat we eerst moesten betalen: 100.000 frcs (€120) pp.  Dat betalen hebben ze prima geregeld hier: de man aan de balie ontvangt zelf geen geld. Hij maakt in het computersysteem een factuur aan namens de Rwandese staat en schrijft het factuurnummer voor je op.  Dan kan je bij elke bank die factuur gaan betalen. Zo betaal je ook belasting: de belastingdienst bepaalt wat je moet betalen, maakt een factuur voor je aan en geeft je het nummer.  Prima systeem in een land waar veel mensen geen bankrekening hebben en nog heel veel met contant geld wordt betaald. Het voorkomt een hoop gesjouw met geld en een boel mogelijke fraude en corruptie bij "belastinginners".  

Goed, morgen terugkomen dus.  We hebben wel veel euros en dollars bij ons, maar niet genoeg rwandese francs.  Zou geen probleem moeten zijn bij een bank, zou je denken... We lopen een bank binnen, maar die willen geen contant geld wisselen als je geen rekening bij ze hebt.  Een rekening openen willen ze ook niet, want ze willen een echt stempel van de Rwanda Development Board op ons bedrijfscertificaat. Ook al hebben we dat certificaat online verkregen....Nou ja, dan niet.

Geld wisselen doe je hier bij een Forex-bureau (foreign exchange). Die zitten allemaal bij elkaar in het centrum. Het zijn meest Indiërs die zonder blikken of blozen binnen 30 seconden een biljet van €500 omwisselen in rwandan francs tegen een relatief gunstige koers en " no questions asked".

 Maar beter nog is Esperance. Esperance Mukarugwiza is onze beste vriendin in Rwanda en tevens landencoordinator van Agri-ProFocus met wie ik jarenlang heb samengewerkt.   Als we haar kantoor binnenvallen worden we meteen omhelsd door haar en haar twee asisstenten, Anatole en Didier. "Good to have you here permanently! You still get €300 from me!" Dat was ik al helemaal vergeten, maar inderdaad had ik haar die geleend in November.  "Dat komt goed uit, want die wil ik nu terug in rwandan francs" antwoord ik.  "Ik heb nog wel een auto te koop voor je" zegt Anatole.  "En we gaan een welkomsfeest voor jullie organiseren, maar dan moeten jullie als je een echt huis hebt ook een housewarming party doen." voegt Didier toe. 

Topview op Kigali vanaf het K-lab, een  ICT incubator facility.

Ik voel me even weer helemaal thuis. We mogen printen en werken in het kantoor en Gerry krijgt opeens spontaan Manon Straatman aan de skype. Manon is degene die ons bedrijf in Nederland, De Professionele Mens, vanaf nu managed.

Met het geld van Esperance kunnen we bij de bank betalen voor onze visa en terug naar Immigration. Tevreden met al onze formulieren neemt de ambtenaar onze paspoorten in.  "U wordt binnenkort gebeld door de bedrijfsinspectie, die komen uw bedrijf controleren, en als dat goed is, dan krijgt u uw visum. Hoelang dat gaat duren?  Ja, dat weet ik niet, dat is een andere dienst. " 

Op straat, zonder paspoort, zonder bankrekening, zonder huis, zonder auto. Alleen met een hoop contant geld in je zak in een vreemd land wat je voor het gemak alvast maar "je nieuwe thuis" noemt, maar dat overduidelijk nog niet is... Hoe dat voelt?  Vrij zwevend door de ruimte; het heeft iets ijzigs, ondanks de aangename temperatuur hier.  Het maakt me ook onzeker; 's-nachts kruip ik dicht tegen Gerry aan om de eindeloze lijst met gedachten over wat er allemaal mis kan gaan te stoppen.  Dat werkt redelijk. We slapen goed tot nu toe.

Het goede nieuws: de KLM heeft mijn tas gevonden en hij ligt bij "Sherlock" de lost and found van KLM op Schiphol.  Tegenvaller: ze willen dat iemand hem ophaalt daar en sturen hem niet terug naar Kigali.  Klusje voor mijn dochter Esther, die in Londen zit voor een paar dagen..

Huizenjacht  

Nu we onze paspoorten even kwijt zijn, kunnen we niet verder met het openen van een bankrekening en het kopen van een auto. Dus richten we ons op het vinden van een huis voor in April. Op www.Lamudi.rw vinden we stapels huizen te huur. In de wijk waar wij nu verblijven, aan de rand van Kigali, worden heel veel grote nieuwe huizen gebouwd. Ze staan alleen voor het grootste deel leeg. Er is ook hier duidelijk sprake van een huizenbubbel in het bovenste segment. Heel verstandig om nog even niks te kopen dus. In het centrum stijgen de prijzen nog, maar in de buitenwijken dalen ze al. Op goed geluk

De zoveelste optie die het niet gaat worden

bellen we de makelaar die bij een op het eerste gezicht wel aardig huis vermeld staat. Hij blijkt drie huizen in de aanbieding te hebben, allemaal nieuw. Voor andere huizen moeten we zelf andere makelaars benaderen.   We spreken af bij de ingang van het nabij gelegen ziekenhuis. Hij blijkt op de motor. Gelukkig zijn de huizen die hij ons wil laten zien alle drie op loopafstand. Het is een aardige vent en hij loopt gewoon met ons mee als Gerry aangeeft niet zo graag een brommertje te huren. De huizen vallen tegen: sfeerloos en kaal.

De volgende dag bellen we een volgende makelaar die panden heeft in een andere buurt, dichter bij het centrum. Wijs geworden van de vorige dag geven we direct onze eisen door: géén nieuwbouw, een huis met sfeer en een tuin met minimaal één boom erin en de huur mag niet hoger  zijn dan $1000,- per maand.  

Jan Willem met het volledige house hunting team

Ook huren we zelf een taxi, want de klant dient voor vervoer te zorgen tijdens een huizenjacht. Ook deze makelaar heeft zelf maar een paar panden in de aanbieding, maar hij haalt er een vriendje bij die nog weer andere huizen beheert en als we uiteindelijk toch weer terug in Kibagabaga belanden, haalt hij nog een lokale makelaar erbij, zodat we op een gegeven moment met drie makelaars en een taximan op stap zijn.  De grotere huizen hier hebben allemaal een ommuurde tuin met een metalen poort, wat ze het uiterlijk van een vesting geven.  Als je naar binnen wilt, dan moet je net zo lang  op de poort bonzen en schreeuwen tot de bewaker je hoort:"Zama, zama!"  Die bewaker woont in een klein kamertje op het terrein.  Die doet dan open en blijkt geen sleutel te hebben van het huis zelf.  Daarvoor moet weer iemand anders komen, dikwijls op een brommertje.  De huizen zijn vaak totaal niet doordacht wat betreft design, wat tot opmerkelijke situaties leidt, zoals huizen met meer badkamers dan slaapkamers, met de trap naar boven in het pikkedonker in de meterkast en met een monumentale entrée op 1,5 meter van een blinde tuinmuur. Verder blijkt spiegelglas, wat Gerry oerlelijk vindt,  in de nieuwere huizen populair.

De zama komt niet....

Na 10 huizen hadden we er precies één over die we mooi vonden, maar die wordt net gerestaureerd en de vraagprijs is boven ons budget.  Na een vermoeiend middagje samen optrekken vooralsnog zonder direct resultaat, wilden ze wel maandag weer afspreken, want nu ze beter begrijpen wat wij zoeken,  willen ze nog wel eens hun contacten langs gaan.  En die prijs van dat ene pand daar gaan ze ook nog eens over praten met de eigenaar,  want alles is onderhandelbaar...Wordt vervolgd.

De huisengel

We wonen in een studentenhuis en het studentenhuis heeft een huisengel, Esther. Wat doet Esther zoal behalve poetsen, ons bed opmaken en kleren wassen en strijken? Ze kookt vegetarisch, wie had dat nou ooit gedacht! Niets geen eindeloze omeletten met vage doperwten. Esther maakt smoothies, ze heeft ooit voor Indiërs gewerkt en kan Indiaas koken. Verder kan ze heerlijke salades, couscous, eenpansmaaltijden, pasta's en geweldige soepen. Ze bakt zelfs brood. Ze maakt zowel lunch als avondeten. Wat een luxe!

Maandag gaan we met haar naar de markt en krijgen we les in de lokale groenten.
Esther is nog om een andere reden een engel. In het huis waar we wonen zijn er naast ons nog 4 eigenwijze mensen met een  mening. We waren al deelgenoot van een soort discussie over haar functioneren zonder dat zij erbij was. Iedereen vind dat hij de baas van Esther is. Dat arme mens. Ik heb zo'n bewondering voor haar! 6 Bazen, ik geef het je te doen. We maken al plannen of we stiekem Esther kunnen meenemen als ze hier teveel gedoe krijgt met al die bazen.
Simba Aegide, de guard (ja, zama) doet 's ochtends mee met onze Tai Chi. Iedere ochtend om 8 uur. Helemaal leuk. Hij heeft veel Kung Fu gedaan en kan prachtig bewegen.