Ons bedrijf moet geïnspecteerd. Tja. Wat komen ze dan inspecteren? Ons studentenhuis, het terras waar we werken, een ondernemingsplan? Onze fantasieën worden steeds wilder, tot en met zwarte lijsten van de geheime dienst aan toe.
Tijd voor een reality check: naar de Rwanda Development Board, een mooi kantoor met veel vage hokken. We krijgen een stempel op een papier wat we via internet uitgedraaid hadden. Een nieuw bewijs dat onze business echt bestaat. Helemaal goed, een papier met stempel is altijd beter dan een papier zonder stempels. Wij moeten ook maar snel bedrijfsstempels laten maken, dat maakt hier veel indruk. Wij krijgen bij de RDB een telefoonnummer van de inspectie.
Na 2 dagen tevergeefs bellen wordt de telefoon plotseling opgenomen. We leggen uit wat we willen en het antwoord is: de inspectie is over een uur. Bij ons studentenhuis? 'Kom dan maar naar ons', is het antwoord. Netjes aangekleed gaan we weer terug naar het immigration office, waar de inspecteur blijkt te zetelen naast de immigration officer die we eerder gesproken hebben.
De inspecteur wil ons een visum voor 3 maanden geven want we hebben nog geen office. Daar zijn we op voorbereid! We hebben ons office bij ons. De computer gaat open en we beginnen aan de uitleg van 'een mobile office' of 'office in de computer'. We starten een e-learning en de inspecteur blijkt zeer geïnteresseerd. De demo cursus blijkt iets te moeilijk voor hem, dus we gaan door naar de Gender cursus. Er staat een tekening op het scherm en hij moet aanklikken wie de echter boer(in) is. Hij klikt onmiddellijk op de vrouw met laarzen. Goed gedaan! zegt de cursus en hij is helemaal blij.
Hij wordt wild enthousiast. Kunnen wij ook zoiets maken voor de immigratiedienst? Hij gaat dit aan zijn baas laten zien! We need this in Rwanda! En met het visum komt het in orde.
En ja hoor, een paar dagen later krijgen we een SMSje, we kunnen de visa halen.
Jan Willem's visum blijkt klaar te liggen, mijn paspoort blijkt kwijt. We zijn op bezoek geweest in de kantoren, waar stapels paspoorten op onmogelijke plekken rondzwierven. We begrijpen dat daarin het juiste paspoort vinden geen sinecure is. Rustig blijven zitten, ze gaan zoeken. Er staat nog niets in mijn paspoort maar dat komt in orde. We begrijpen ook dat een hoger geplaatst persoon ook nog een handtekening moet zetten. Na nog 2 uur wachten staan we op straat met onze Visa. We mogen de komende 2 jaar blijven! Was toch wel even spannend.Kom daar maar eens om in Nederland. Daar wordt je als Afrikaan nimmer nooit niet toegelaten. En hier is het na twee en halve week voor elkaar! Geheel gerustgesteld gaan we weer terug naar ons thuiskantoor in de tuin.
Ons thuiskantoor in de tuin
Waarom hebben mensen kantoren met muren? In Rwanda zit je met 28 graden lekker in de schaduw buiten te werken. De kippen scharrelen aan onze voeten en konijnen huppen vrolijk rond. Het enige is het stof. Aan het eind van de dag hangt er een oranje stofwaas op mijn scherm en tussen de toetsen. Zou de computer daar op den duur van beschadigen?
Eigenlijk zijn we hartstikke druk. Ik ben heel erg hard aan het werk met het project Familie (in)zicht. Vanuit Kigali blijk ik prima cursussen te kunnen versturen naar studenten in Zwolle. Jan Willem heeft zich nu gestort op de Gender cursus voor Agri-profocus waar ik mee begonnen was. De cursus vordert langzaam maar gestaag. We gaan binnenkort de gender cursus uitproberen met de doelgroep. Daar heb ik veel zin in! Dan zie je tenminste voor wie je het doet en ook of we in de goede richting zitten. We hebben de eerste filmsessie in Rwanda gedaan. Esperance heeft in haar mooiste kleren de introductie voor de cursus uitgesproken. Ze moest even wenen aan het feit dat het wel 10 x overnieuw moet en dat haar bril af moest, maar het is leuk geworden.
Uit Nederland kreeg ik een foto van narcissen opgestuurd en van Bob die lekker in het raam zit bij Jos en Ineke die hem overgenomen hebben. Het gaat goed met Bob. Nederland lijkt ver weg maar ook dichtbij. Het is wonderlijk hoe dichtbij Nederland is via de Skype, app, e-mail of telefoon. Wat een verschil met vroeger toen we elkaar luchtpostbrieven schreven.Dat had ook wel wat!
liefs, Gerry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten