Zwevend tussen twee werelden

Hallo allemaal!

We zijn nu vijf dagen in Kigali, de hoogste tijd voor een bericht. Deze blog gaan we de komende tijd gebruiken voor verhalen naar het thuisfront. Vreest niet! De frontpaginafoto wordt nog gewijzigd door eentje waar we allebei op staan.  Je kan je abonneren door onderaan de hoofdpagina van de blog je emailadres in te vullen. Dan krijg je automatisch een mailtje als we iets nieuws hebben gepost.
Wat hebben we inmiddels allemaal beleefd? Nou zondagmorgen zijn we door Hannah, Esther en Ineke geholpen om al onze bagage ingecheckt te krijgen en daarna vrolijk uitgezwaaid. In het vliegtuig merkten we hoe uitgeput we waren. Het kwam dus eigenlijk wel goed uit dat we de hele dag alleen maar hoefden te zitten en ons te laten vervoeren. Prima vlucht en geheel volgens plan kwamen we om 19.30 uur in Kigali aan. Geheel verlangzaamd, lieten we iedereen voorgaan bij de visa-balie, zodat we als laatsten bij de bagageband aankwamen.

Gerry laatste in line

Zelfs de douane was al weg, dus we konden zo naar buiten lopen en de taxi in. Net op weg naar ons voorlopige adres in de wijk Kibagabaga, vraagt Gerry opeens aan mij: waar is je bruine schoudertas met je laptop en je tablet erin?  In het vliegtuig laten liggen dat net boven ons hoofd alweer opstijgt retour naar Amsterdam! En waar is de doos met mijn naaimachine? Laten staan op de bagageband! "Een beetje dom" zou Maxima zeggen...

Terug op het vliegveld was de naaimachine snel gevonden bij de "lost and found", maar die schoudertas was toch echt weer op weg terug naar Amsterdam. Nou ja, eerst maar eens een nachtje slapen..  Gelukkig bleek de kamer die we hebben gehuurd voor onze eerste maand in Kigali prima in orde en om 22.00 uur lagen we heerlijk te knorren in ons "studentenhuis".  Het voordeel van wonen in een huis samen met jonge mensen, is dat je het kent van vroeger: binnen no time voel je jezelf weer een vitale twintiger in plaats van een uitgeputte vijftiger.

Regelen

Maandag meteen in de regelstand: naar Immigation om een resident permit (verblijfs- en werkvergunning) aan te vragen.  Een heel vriendelijke en behulpzame man schrijft geroutineerd op een velletje papier welke formulieren en documenten allemaal ingevuld moeten worden overhandigd: een getekend CV, een Police-statement (Verklaring Omtrent Gedrag), een persoonlijke brief aan de Directeur Generaal van de Immigratie dienst waarin je vraagt om de gunst van een "resident permit", het bewijs van registratie van 'Three Mountains, learning advisors' als een Rwandees bedrijf, een kopie van de verklaring omtrent de verdeling van de aandelen, kopie van paspoorten, pasfoto's en nog zo wat. 

Alles twee keer: voor mij en voor Gerry.  

Nog even pasfoto's bijmaken voor de visa

Ook bleek dat we eerst moesten betalen: 100.000 frcs (€120) pp.  Dat betalen hebben ze prima geregeld hier: de man aan de balie ontvangt zelf geen geld. Hij maakt in het computersysteem een factuur aan namens de Rwandese staat en schrijft het factuurnummer voor je op.  Dan kan je bij elke bank die factuur gaan betalen. Zo betaal je ook belasting: de belastingdienst bepaalt wat je moet betalen, maakt een factuur voor je aan en geeft je het nummer.  Prima systeem in een land waar veel mensen geen bankrekening hebben en nog heel veel met contant geld wordt betaald. Het voorkomt een hoop gesjouw met geld en een boel mogelijke fraude en corruptie bij "belastinginners".  

Goed, morgen terugkomen dus.  We hebben wel veel euros en dollars bij ons, maar niet genoeg rwandese francs.  Zou geen probleem moeten zijn bij een bank, zou je denken... We lopen een bank binnen, maar die willen geen contant geld wisselen als je geen rekening bij ze hebt.  Een rekening openen willen ze ook niet, want ze willen een echt stempel van de Rwanda Development Board op ons bedrijfscertificaat. Ook al hebben we dat certificaat online verkregen....Nou ja, dan niet.

Geld wisselen doe je hier bij een Forex-bureau (foreign exchange). Die zitten allemaal bij elkaar in het centrum. Het zijn meest Indiërs die zonder blikken of blozen binnen 30 seconden een biljet van €500 omwisselen in rwandan francs tegen een relatief gunstige koers en " no questions asked".

 Maar beter nog is Esperance. Esperance Mukarugwiza is onze beste vriendin in Rwanda en tevens landencoordinator van Agri-ProFocus met wie ik jarenlang heb samengewerkt.   Als we haar kantoor binnenvallen worden we meteen omhelsd door haar en haar twee asisstenten, Anatole en Didier. "Good to have you here permanently! You still get €300 from me!" Dat was ik al helemaal vergeten, maar inderdaad had ik haar die geleend in November.  "Dat komt goed uit, want die wil ik nu terug in rwandan francs" antwoord ik.  "Ik heb nog wel een auto te koop voor je" zegt Anatole.  "En we gaan een welkomsfeest voor jullie organiseren, maar dan moeten jullie als je een echt huis hebt ook een housewarming party doen." voegt Didier toe. 

Topview op Kigali vanaf het K-lab, een  ICT incubator facility.

Ik voel me even weer helemaal thuis. We mogen printen en werken in het kantoor en Gerry krijgt opeens spontaan Manon Straatman aan de skype. Manon is degene die ons bedrijf in Nederland, De Professionele Mens, vanaf nu managed.

Met het geld van Esperance kunnen we bij de bank betalen voor onze visa en terug naar Immigration. Tevreden met al onze formulieren neemt de ambtenaar onze paspoorten in.  "U wordt binnenkort gebeld door de bedrijfsinspectie, die komen uw bedrijf controleren, en als dat goed is, dan krijgt u uw visum. Hoelang dat gaat duren?  Ja, dat weet ik niet, dat is een andere dienst. " 

Op straat, zonder paspoort, zonder bankrekening, zonder huis, zonder auto. Alleen met een hoop contant geld in je zak in een vreemd land wat je voor het gemak alvast maar "je nieuwe thuis" noemt, maar dat overduidelijk nog niet is... Hoe dat voelt?  Vrij zwevend door de ruimte; het heeft iets ijzigs, ondanks de aangename temperatuur hier.  Het maakt me ook onzeker; 's-nachts kruip ik dicht tegen Gerry aan om de eindeloze lijst met gedachten over wat er allemaal mis kan gaan te stoppen.  Dat werkt redelijk. We slapen goed tot nu toe.

Het goede nieuws: de KLM heeft mijn tas gevonden en hij ligt bij "Sherlock" de lost and found van KLM op Schiphol.  Tegenvaller: ze willen dat iemand hem ophaalt daar en sturen hem niet terug naar Kigali.  Klusje voor mijn dochter Esther, die in Londen zit voor een paar dagen..

Huizenjacht  

Nu we onze paspoorten even kwijt zijn, kunnen we niet verder met het openen van een bankrekening en het kopen van een auto. Dus richten we ons op het vinden van een huis voor in April. Op www.Lamudi.rw vinden we stapels huizen te huur. In de wijk waar wij nu verblijven, aan de rand van Kigali, worden heel veel grote nieuwe huizen gebouwd. Ze staan alleen voor het grootste deel leeg. Er is ook hier duidelijk sprake van een huizenbubbel in het bovenste segment. Heel verstandig om nog even niks te kopen dus. In het centrum stijgen de prijzen nog, maar in de buitenwijken dalen ze al. Op goed geluk

De zoveelste optie die het niet gaat worden

bellen we de makelaar die bij een op het eerste gezicht wel aardig huis vermeld staat. Hij blijkt drie huizen in de aanbieding te hebben, allemaal nieuw. Voor andere huizen moeten we zelf andere makelaars benaderen.   We spreken af bij de ingang van het nabij gelegen ziekenhuis. Hij blijkt op de motor. Gelukkig zijn de huizen die hij ons wil laten zien alle drie op loopafstand. Het is een aardige vent en hij loopt gewoon met ons mee als Gerry aangeeft niet zo graag een brommertje te huren. De huizen vallen tegen: sfeerloos en kaal.

De volgende dag bellen we een volgende makelaar die panden heeft in een andere buurt, dichter bij het centrum. Wijs geworden van de vorige dag geven we direct onze eisen door: géén nieuwbouw, een huis met sfeer en een tuin met minimaal één boom erin en de huur mag niet hoger  zijn dan $1000,- per maand.  

Jan Willem met het volledige house hunting team

Ook huren we zelf een taxi, want de klant dient voor vervoer te zorgen tijdens een huizenjacht. Ook deze makelaar heeft zelf maar een paar panden in de aanbieding, maar hij haalt er een vriendje bij die nog weer andere huizen beheert en als we uiteindelijk toch weer terug in Kibagabaga belanden, haalt hij nog een lokale makelaar erbij, zodat we op een gegeven moment met drie makelaars en een taximan op stap zijn.  De grotere huizen hier hebben allemaal een ommuurde tuin met een metalen poort, wat ze het uiterlijk van een vesting geven.  Als je naar binnen wilt, dan moet je net zo lang  op de poort bonzen en schreeuwen tot de bewaker je hoort:"Zama, zama!"  Die bewaker woont in een klein kamertje op het terrein.  Die doet dan open en blijkt geen sleutel te hebben van het huis zelf.  Daarvoor moet weer iemand anders komen, dikwijls op een brommertje.  De huizen zijn vaak totaal niet doordacht wat betreft design, wat tot opmerkelijke situaties leidt, zoals huizen met meer badkamers dan slaapkamers, met de trap naar boven in het pikkedonker in de meterkast en met een monumentale entrée op 1,5 meter van een blinde tuinmuur. Verder blijkt spiegelglas, wat Gerry oerlelijk vindt,  in de nieuwere huizen populair.

De zama komt niet....

Na 10 huizen hadden we er precies één over die we mooi vonden, maar die wordt net gerestaureerd en de vraagprijs is boven ons budget.  Na een vermoeiend middagje samen optrekken vooralsnog zonder direct resultaat, wilden ze wel maandag weer afspreken, want nu ze beter begrijpen wat wij zoeken,  willen ze nog wel eens hun contacten langs gaan.  En die prijs van dat ene pand daar gaan ze ook nog eens over praten met de eigenaar,  want alles is onderhandelbaar...Wordt vervolgd.