Aankomen en inrichten

Man maakt extra planken in de kast.

Eind februari ontmantelden we ons huis in Nederland. Na vijf maanden leven vanuit onze kleine blauwe koffertjes konden we in ons huis en hebben we onze spullen weer terug. Wat een ander leven plotseling! De afgelopen 2 weken hebben we ons alleen maar beziggehouden met ons huis. De rest van de wereld is helemaal naar de achtergrond verdwenen. Als 2 zombies hebben we ons een rotje gewerkt. Sjouwen en schroeven eindeloos de trapjes in ons huis op en af.
Nu is het zondagavond en heb ik even rust om te schrijven over de afgelopen 2 weken.

Het huis schilderen.

Ons nieuwe huis zat vrij goed in de verf, een beetje een zware gele kleur. Op 3 plekken viel wat aan te merken op het verfwerk:  in de keuken waren nogal veel druipers en verschillende soorten geel.
In het kleine kantoortje stonden zwarte strepen van de vorige bewoners op de gele muur en het achterterras was vies. De huiseigenaar is de beroerdste niet en in een wat vage onderhandeling hadden wij, dachten we, voor elkaar gekregen dat de huiskamer wit gemaakt zou worden (zouden wij zelf betalen want het verfwerk was nog goed) en de huiseigenaar voor zijn kosten de keuken, het kantoortje en het buitenterras wit maken.
Ook is er wat loodgieterswerk nodig. Nou, we hebben het geweten.

Schilderen bij zaklamp licht

Er blijken diverse soorten vaklieden in Rwanda. De eerste soort heeft geen gereedschap, spreekt alleen Kinyarwanda en is niet naar de vakopleiding geweest. Ze hebben geen broodtrommeltje bij zich (wat eten ze in godsnaam?) en maken lange werkdagen. Soms gaan ze ook een tijdje slapen in het gras.

De tweede soort komt keurig in de kleren met een zwart rugzakje. In dat rugzakje zit een werkoverhemd, wat ze eerst aandoen. Daarna komt er bijvoorbeeld een schroevendraaier, een hamer en een zaag uit de rugzak. Ze overzien de klus razend snel, springen op een brommertje om aanvullende materialen te gaan halen, doen hun ding (bijvoorbeeld 2 spuiten kit in de lekken van ons dak te spuiten, we wisten geeneens dat het lekte) en blijven geen moment langer dan nodig. Deze soort spreekt vaak wel Frans of Engels.

Nog even over de eerste soort. Ze zijn vaak schilder. Dat betekent dat ze vooral verf druppen. Op de grond. Ze doen niet aan schoonmaken, schuren of druipers van de vorige schilders verwijderen voor ze gaan schilderen, ook niet aan gaatjes vullen of afplakken. Ze hebben geen ladders maar ze hebben rollers op boomstokken waarmee ze globaal mikken naar het te verven object. Tja. Onze wacht, Harouna, had bij de buren een soort ijzeren rek geleend, dat dienst bleek te moeten doen als trap. Op de gladde tegelvloer een hachelijke onderneming: als iemand erop klimt, moet altijd een ander voorkomen dat hij niet wegglijdt- levensgevaarlijk! 

Toen we doorkregen hoe dit ongeveer zou gaan verlopen hebben we in een noodtempo alle lege kartonnen dozen verzameld die we in ons huis konden vinden. Karton om op de grond te leggen tijdens het schilderen. We werden vriendelijk bedankt, maar ze gebruikten ze niet. De kartonnen voor ze neerleggen. Dat hielp even. Maar daarna moest er elders verf gemikt worden en hoezo de kartonnen doorschuiven?


Gelukkig was het verf op waterbasis, dus met veel water en een lap kan je verse verf wegpoetsen. Ik fanatiek aan de slag. Duim omhoog! Die mevrouw kan goed poetsen. Maar nadoen, nee hoor. In tegendeel, een van de schilders drupte er vrolijk verderop naast.
Toen heb ik er een stijfgevloekt, de roller uit zijn handen getrokken en hem de lap in zijn handen geduwd en hem de spatten laten wegpoetsen. De rest keek belangstellend toe.

De schrikgodin

Voor de ramen zitten horren. Als je daar verf op druipt krijg je dat er niet meer uit. Dus, onmiddellijk verwijderen!!!! Ik wees naar de gemorste verf en gebaarde schoonmaken.
Er werd "ja" geknikt en vervolgens werd onze wacht, Harouna, gesommeerd, die moest maar schoonmaken. Die arme Harouna komt dan aanrennen en begint als een idioot te poetsen. Hij wil namelijk bij ons in vaste dienst komen.

Hoezo zij troep maken en iemand anders het schoonmaken? Zo gaat dat niet! Nog een tirade er tegenaan. Ze werden een beetje bang van me. Als een soort schrikgodin waar ik rond om nep schilders op hun fouten te wijzen.

Jan Willem trekt zich terug in dit soort situaties, hij kruipt achter de computer en verzucht dat ik me niet op moet winden.
Wind ik me op? Ja. Heeft het resultaat? Ja. Uiteindelijk zit de meeste verf waar hij wezen moet.

's Avonds hebben we een rondje gemaakt langs mensen die we kennen om trappen te lenen voor de schilders. Dat bleek nog niet eens mee te vallen. "Een trap uitlenen voor Rwandese schilders? Dat doe ik liever niet want dan krijg ik hem onder de verf weer terug!"  Maar we blijken toch wel zo'n groot netwerk te hebben dat we 3 trappen bij elkaar kregen.
Eerst gebruikten de schilders de trappen niet. Ze bleken les nodig te hebben over hoe je op een trap staat en de trap neerzet.  Dat had ik me van te voren niet gerealiseerd.Gebruik de beugel zo dat je er houvast aan hebt.

Uiteindelijk gingen de schilders veel meer schilderen dan wij gevraagd hadden, namelijk de hele buitenkant. Wij hebben alle vage kabels die aan het huis hingen verwijderd en ik heb net zo lang aangewezen welke gaatjes gestopt moeten worden dat in ieder geval de buitenkant van het huis van sfeer veranderd is.

Jaren '50 USA, vindt Jan Willem.

 

 

 

De container en de brandblusser 

In de brandende zon dozen aftekenen.

De spullen zijn er. Er was een gebroken schaal en een halve fles schimmelreiniger leeggelopen in de doos toiletspullen (ingepakt door de verhuizer). Dat is alle schade. Helemaal top!
Ik had van te voren angstdromen over de brandblusser. We hadden namelijk een nieuwe brandblusser  in Driebergen en die mocht niet mee in de container van de verhuizers. Dat vond ik zo'n onzin, dus toen de verhuizers niet keken heb ik die brandblusser snel in een prullenbak gestopt met allemaal proppen papier eromheen. Daarna zag ik de verhuizer die prullenbak als een van de laatste items in de container zetten. Los, zonder doos eromheen. Ik had visioenen van die brandblusser. Als het schip heen en weer zou slingeren zou hij gaan spuiten en dat dan alles onder het schuim zou zitten.

Niets van dat al. We hebben al onze spullen nu bij elkaar het is helemaal goed gegaan. Dat is wel een bedankje aan onze lieve heer waard. Het is onverzekerd goed gegaan. Het verschepen van onze huisraad was al zo duur, dat toen de meneer van de container vroeg "Voor hoeveel wilt u het verzekeren?", dat wij elkaar aankeken en dachten, ook nog geld voor een verzekering.... laat maar. Als het schip vergaat dan is het ergste wat je kwijt bent je fotoboeken. En daar doet een verzekering niets aan.

Van slag

Het is raar om te merken hoe ik van slag was. Een blauw koffertje is heel overzichtelijk. Plotseling hebben we weer zoveel dingen. Dingen waar je ook heel goed zonder kan. En gelijk was ik alles kwijt. Waar is nu weer mijn bril, waar ligt mijn agenda, waar het stapeltje werkspullen?

Nu zijn we aan het inrichten, eindeloos veel IKEA kasten monteren, vette keukenkasten aan het uitdweilen en.....eindeloos resten verf van lange geleden verfpartijen aan het afkrabben.

Het wordt een paleisje. De keuze van het huis was goed. Het is een prima prachtige plek.