Er komt routine

We zijn hier nu een half jaar. Het duurt een jaar om te landen, alle seizoenen een keertje rond. Dan snap ik iets meer van waar ik ben. Laatste dacht ik:  "Er komt routine, niet alles is meer vreemd." Het ging zo:

Jan Willem en ik waren op gesprek geweest bij Yves en Innocente van RALGA. Dat is de Rwandese vereniging van gemeenten. Wij hebben altijd gezegd dat we leermateriaal voor RALGA willen maken en we kregen moeilijk beet. Plotseling waren we welkom en blijken zij inderdaad behoefte aan leermateriaal te hebben. Zij willen een bestuursacademie oprichten en hebben bij de Duitsers cursussen op postacademisch niveau besteld voor bestuursambtenaren. De cursussen zijn klaar, en nu zitten ze met hun handen in het haar, want het materiaal is veel te moeilijk. Of wij er iets toegankelijks van kunnen maken? Daar zullen we een plannetje voor maken.
Jan Willem en ik reden druk discusiërend terug naar ons huis-kantoor.

Thuis ging de poort open en wat zagen we toen?
Haruna was de heg aan het knippen. En de buurjongen ook. Als je nou aan dezelfde kant begint, kan je samen-op-knippen. Erg gezellig. Knipper, de knip, knip, knip.
Leuter, de leuter, de leuter, doen die mannen.

Ze vinden zelf hun heggen erg mooi. Ik heb besloten om ze ook mooi te vinden.




Een stukje verderop zat Pacifique. Hij moest een screencast-filmpje maken. Dat is niet zo eenvoudig. Hij heeft een of ander fout programma gedownload en zijn computer in de war gemaakt. Maar, het goede nieuws is dat hij af en toe vuur begint te vertonen. Hij begint fanatiek te worden en wil dat iets lukt.
Hij zat met een koptelefoon op tegen zijn computer te praten. Goed bezig! Zou er werk uit zijn handen gaan komen?






Om de hoek zat Ariane. Zij heeft geen moeite met werk uit haar handen te laten komen. Zij werkt stug door, het liefst zonder de hele dag iets te zeggen. Zij vindt het heerlijk als iedereen weg is!
Zij heeft een kop koffie over de aantekeningen voor de gender module gegooid en werkt nu met een stapel gerimpelde blaadjes. Kan best! Het belet haar niet om mooie dingen te maken.







In de keuken stond Ruth. Zij stond Ruth prut te produceren. Dat is eigenlijk een fout grapje. Vraagt Jan Willem: "Wat voor Ruth-prut eten we vanavond?" Dan smaakt het al nergens meer naar. Terwijl het meestal lekker is wat ze maakt.
Maar ja, nu het eenmaal Ruth-prut heet wat ze kookt, gaat dat niet meer over.





Iedereen was lekker in de weer, ook toen we er even niet waren. Ik werd er plotseling heel gelukkig van. Een soort routine die ontstaat, waarbij ik niet over alles hoeft te denken: "gaat het wel goed?" Het ging gewoon goed.
Een gevoel om te onthouden en goed tot me door te laten dringen.
Nu heb ik het opgeschreven en kan ik het nog eens teruglezen.