E-learning Africa, het heeft voor ons bijna een magische klank gekregen. E-learning Africa is een grote conferentie, notabene georganiseerd door de Duitsers, die ieder jaar in een ander Afrikaans land gehouden wordt. In 2014 zijn we naar E-learning Africa in Kampala, Oeganda gegaan. Tijdens die reis hebben we besloten om in Rwanda te gaan wonen.
Mensen vragen ons vaak: waarom zijn jullie naar Rwanda
gekomen? Dan vertellen we dit verhaal: “In 2014 waren we naar E-learning Africa
en hebben we ook Rwanda en Kenya bezocht. Toen besloten we dat Rwanda de beste
kansen bood en het prettigste werkklimaat heeft”. Onze stagiaires en Ariane,
onze werkneemster, hebben dit verhaal al vaak gehoord.
Nu was het dit jaar E-learning Africa in Cairo, Egypte, en
ik (Gerry) had een mooi stukje geschreven als presentatie. De presentatie werd geaccepteerd
door de organisatie en dit jaar gingen de drie mountains dus op naar Cairo. Ze
moesten eens weten daar in Driebergen!
Voor het eerst buiten
Rwanda
Voor Ariane was het een heel avontuur. Zij was nog nooit
buiten Rwanda geweest. Voor ons was het bijzonder om met haar op stap te zijn.
Jan Willem had een interessante reis uitgestippeld: eerst een dag rijden (11
uur) naar Kampala, dan met Air Egypt naar Cairo met voor en na de conferentie twee
dagen om rond te kijken en dan weer terug.
Het feest begon met op AirBnB kijken naar slaapplekken. Het
5 sterren hotel waar E-learning Africa is kunnen we (of vooral willen we) helemaal
niet betalen. In Kampala konden we bij Jeanette en Harrie slapen die we nog
kennen uit onze tijd in Niger, zij woonden toen in Mali.
Op weg naar Kampala kom je over de evenaar. Ze hebben hem
gewoon op de weg getekend. Aan beide kanten staat een stenen cirkel waar je in
kan staan met je ene voet op het Noordelijk halfrond en je andere voet op het
Zuidelijk halfrond. Dat vraagt om vreemde foto’s. Ariane keek haar ogen uit.
Voor ons zien Rwanda en Oeganda er min of meer hetzelfde uit, maar Ariane vond
Oeganda veel viezer en chaotischer.
Ariane bedacht dat de Oegandezen kennelijk van vrouwen houden met
behoorlijke heupen. Zo stallen ze in ieder geval de jurken uit.
In Kampala zijn we op bezoek geweest bij het Uganda Catholic
Management and Training Institute, waar we al sinds 2014 mee overleggen. Het
wordt geleid door Merisiane, een hele leuke leken-zuster. Merisiane wil met
e-learning beginnen om leerlingen in afgelegen gebieden te kunnen bedienen. Wij
willen ze graag helpen, maar hebben tot op heden geen financier kunnen vinden
voor ons projectvoorstel. Het was geweldig om Merisiane en Andrew (hoofd ICT)
weer te ontmoeten, het zijn hele leuke mensen. Jammer dat ons gezamenlijke
project (nog) niet van de grond komt.
Als het vliegtuig in
de lucht blijft en er ontploft geen bom, dan is Egypte beslist een aanrader
Na een nachtvlucht kwamen we ’s ochtends vroeg aan in de
zondagochtend spits van Cairo. Wat een wegen hebben ze daar! Vol! Rustig vijf rijen dik 80 km per uur rijden op
wat officieel drie banen zijn, lekker dicht naast elkaar. Als iemand een foute
afslag heeft genomen, komt ie doodleuk achteruit de snelweg weer op. Beter dan de
Python om hardkloppingen te krijgen. In Rwanda hebben we één viaduct. In Cairo
barst het van de 6 baans fly-overs, verhoogde wegen en een twee kilometer lange
tunnel. Allemaal nieuw voor Ariane.
Het hotelletje wat we geboekt hadden in de buurt van het
Tahirplein bleek zeer rustiek. Tjs, als je kiest op basis van de plaatjes! Het
hotel had kamers als balzalen en een losse douchecabine naast je hoofdkussen. Het
hotel lag op de vierde verdieping en het had een lift, waarvan je de klapdeuren
niet dicht hoefde te doen. Je kon er links en rechts gewoon uitvallen! Ariane
en ik stonden te gillen in de lift, waarop Jan Willem natuurlijk brult: “stel
je niet aan, niets aan de hand!” Ariane bleek een roltrap eng te vinden: hoe
doe je dat precies, op en af stappen?
In Cairo hebben we eindeloos rondgelopen waarbij het belangrijkste
vraagstuk bleek: hoe steek je een 6 baans autoweg over zonder zebra’s of
stoplichten? De oplossing: gewoon beginnen aan de oversteek en volhouden! Met
flair doorlopen, dan stoppen ze.
Uiteraard hebben we het Egyptisch museum bekeken, een enorme
verzameling van veel te veel spullen die zonder fatsoenlijke tekst of uitleg
bij elkaar gekwakt zijn in een reusachtig gebouw. Wat zijn we in Nederland toch
verwend met goed vormgegeven musea met een verhaal. We wilden het Ariane graag
laten zien, maar het is onbegonnen werk. Ik geloof dat Ariane er niet veel van
opgestoken heeft of er niet veel aan vond.
Het leukste vond ik de
leerling-rondleiders in het museum, hele schoolklassen vol. Ze studeren voor
gids en als examen worden ze voor een willekeurig beeld neergezet en moeten ze
er het juiste verhaal er bij houden. Dat wilden ze graag op ons oefenen, wat
toch weer een paar leuke anekdotes opleverde.
De Egyptenaren zelf
vinden Egypte geen aanrader
In het hotel waarschuwde de mevrouw van de receptie ons voor de Egyptische taxi-chauffeurs en parfum verkopers. De taxichaufferus waarschuwden ons voor de hoteleigenaren en de parfum verkopers, en de parfumverkopers…. Je raadt het al. Kortom, de Egyptenaren vertrouwen elkaar voor geen cent. Wij vonden iedereen reuze aardig en behulpzaam en zijn niet opgelicht of bestolen. In een winkel kochten we dadels. Dat vond een andere klant zo leuk, “Gaan jullie ook Ramadan doen?” dat we spontaan een doos pistachenoten van haar kregen. Zo maar cadeau. Jan Willem probeerde Egyptenaren die ons hielpen soms een fooi te geven, maar dat wuifden ze weg. Kortom, los van de politieke situatie is er niets mis met Egypte.
De Uber
Toen kwam het moment waar het allemaal om ging: de E-learning conferentie. We vertrokken naar een ander deel van Cairo, naar New-Cairo. Giga winkelcentra en zelfs een IKEA, de enige in Afrika. Moderne huizen, en… zei de AirBnB host, “Je bestelt toch gewoon een Uber om heen en weer naar de conferentie te gaan…. “ Ach…. De Uber…. Afgelopen reis naar Colorado deed Esther, de
De les is wel, wil je de Uber
gebruiken in het buitenland, download dan in Nederland (of de plek waar je de
bevestigings smsjes van je creditcard kunt ontvangen) alvast de app.
De Ubers bestellen lukte prachtig. Hoewel deze dienst pas 6
maanden functioneert in Egypte, stond er binnen enkele minuten een auto voor je
neus. De meeste chauffeurs spraken echter geen woord Engels en vertrouwden of
begrepen de route beschrijving van Uber op hun eigen telefoon niet, wat soms
tot spanning in het voertuig leidde. “Nee!
We willen niet achteruit op de snelweg!” “Nee! Niet steeds aan voorbijgangers
de weg vragen, het staat toch op je app, sukkel!”
E-learning Africa
2016
Het hotel was een groot conferentie hotel en de conferentie
een echte conferentie. Bendes mensen uit 
Mijn presentatie ging goed, en ik had nog redelijk publiek.
Er waren zoveel presentaties dat er soms maar 4 mensen in de zaal zaten.
Achteraf was het voorbereiden van de presentatie en het nadenken over wat we
geleerd hebben in het jaar dat we nu in Rwanda werken, belangrijker dan de
presentatie houden.
De meneer op de foto komt uit Mozambique en hij zegt dat hij
ons zal gaan inhuren om cursussen voor hem te maken. Ben benieuwd. Er bleek nog
een andere Rwandees die bij USAID werkt en met hem hebben we in ieder geval
afgesproken om in Rwanda een e-learning netwerk te beginnen.
Zo’n conferentie is een soort roes, het is moeilijk om na te
vertellen wat er precies gebeurt. Vaak denk ik: “waar gaat dit nu weer over?” Maar
toch weet je na zo’n conferentie weer wat er speelt in het veld, en je krijgt
toch weer nieuwe ideeën over hoe het verder moet met de Three Mountains.
Halverwege de conferentie was er een gala diner. Naast de Piramides. Met alle conferentiegangers in
Na drie dagen hadden we stapels visite kaartjes en veel
verhalen aanhoord van Arabische privé universiteiten die helemaal e-based zijn.
Tja, met geld kan alles. Er was ook een boze Zimbabwaan van de afdeling diploma
erkenningen in Zimbabwe, die e-learning niet vertrouwde en alle e-learning
aanbieders boeven vindt. Zimbabwe en de vaart der volkeren hebben elkaar nog
steeds niet gevonden. Er was een leuke mevrouw uit Namibië die een goed e-
platform had, een Nederlander uit Wageningen die iets doet met camera’s en
opnemen van lessen.
Toen we uitgeput van de conferentie na zaten te praten bleek
Ariane een soort boos. “Op de conferentie was alleen maar de elite!” vond ze, “Waar
zijn de echte Afrikanen? Hoe krijgen arme mensen nou onderwijs? Daar ging het
helemaal niet over!” Was wel een komische draai. Ze heeft zelf nog niet door
dat ze tot de elite behoort. En als ze anders geluisterd had, had ze ontdekt
dat veel ging over onderwijs voor de massa. Maar ze was zo overweldigd door het
verkeer, de mega-winkels en alle fonteinen.
Als ik haar zo meemaak dan moet ik
denken aan de tijd dat ik in het Zeeweg ziekenhuis werkte. Mijn eerste baan.
Toen ben ik ooit heel erg boos geworden op een revalidatie arts waarvan ik vond
dat hij over het hoofd van een (niet zo slimme) patiënte heen beslissingen nam
die zij niet wilde. Later bleek dat de revalidatie arts gelijk had en de
mevrouw zeer tevreden was. Maar ik kan me mijn gevoel van onrecht en onmacht
als de dag van gisteren herinneren.
Opnieuw de Piramides
Tot slot hebben we nog een nacht naast de Piramides
geslapen. Zag er op AirBnB net zo mooi uit als het was. Een dakterras naast de
Piramides vlak boven de stallen van de paarden en de kamelen waarmee de
toeristen vervoerd worden. Iedere avond is er Sound and Light show; gratis te
volgen op ons dakterras.
De laatste dag hebben we rondgelopen in de hitte, het zand,
de sfinx en de koningsgraven. Die Piramides zijn magisch. Ze liggen midden in
de stad, maar omdat ze net een stukje zand er rond gelaten hebben, heb je toch
het idee dat je in de woestijn bent.
Stoffig weer naar huis
Stof, dat hoort bij de Piramides en daar
eindigt dit verhaal mee. Stof dat opwaait van de woestijn en van de stad. Stof
dat je het helder zicht ontneemt. Stof waarnaar alles en iedereen wederkeert.
Stof tot nadenken…. We kwamen stoffig terug aan in Kigali waar de droge tijd begonnen is en alles stoffig wordt.
Het was een mooie reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten